De publicitaire tam-tam waarmee de re-issue van de STAR WARS-trilogie gepaard gaat is een fenomeen op zich. Zelden zal zoveel aandacht (en geld) geinvesteerd zijn in films die, veertien tot twintig jaar na dato, opnieuw in de bioscoop worden uitgebracht.
Niet alleen werden de geesteskinderen van George Lucas voor een klein vermogen digitaal opgepoetst, ook werden ze gelanceerd als betrof het kersvers Hollywood-product, compleet met allerhande merchandise, alternatieve flippo’s bij de chips en noem maar op. Een strategie die de moeite bleek te lonen: STAR WARS alleen al bracht in Amerika tot nu toe meer dan 450 miljoen dollar op (en is daarmee opnieuw de succesvolste film aller tijden), en zowel THE EMPIRE STRIKES BACK als RETURN OF THE JEDI boerden met recettes van tot nu toe elk ruim 280 miljoen dollar ook niet slecht. Geen wonder dat men in Hollywood, waar frisse ideeën tegenwoordig schaars zijn, naarstig op zoek is naar andere moderne klassiekers die opnieuw grootschalig in de bioscoop kunnen worden uitgebracht. Naar verluidt staan ons onder meer JAWS met een digitaal verbeterde haai en CLOSE ENCOUNTERS OF THE THIRD KIND met een glimp van de thuisplaneet van de aliens te wachten.
Maar nu even terug naar de verbeterde STAR WARS-trilogie, de opmaat voor de lang verwachte tweede trilogie die dan toch eindelijk op stapel schijnt te staan. Bij het ter perse gaan van deze editie van SN was uw verslaggever nog niet in de gelegenheid om return of the jedi andermaal op het witte doek te aanschouwen, vandaar dat deze recensie zich noodgedwongen moet beperken tot de eerste twee delen. Om met STAR WARS te beginnen: hoe revolutionair die destijds ook geweest moge zijn (en ik zal de laatste zijn om dat te ontkennen), anno 1997 blijkt het een opvallend gedateerde, trage, van EO-achtig sentiment doorspekte film te zijn.
Misschien lag het aan de kopie, maar de kleuren oogden flets en de veelbesproken digitale aanvullingen en verbeteringen konden de algehele indruk die star wars op mij maakte ook niet veranderen. Een aantal van die verbeteringen is op zich overigens beslist het vermelden waard. Zo werden de ontploffingen van de planeet Alderaan en de Death Star extra spectaculair gemaakt, werd het straatbeeld van Mos Eisley opgevrolijkt met extra veel aliens, zien we Imperial Stormtroopers rondrijden op dinosaurusachtige wezens en werd Jabba the Hutt digitaal toegevoegd aan een scène waarin Harrison Ford zich oorspronkelijk met een acteur van vlees en bloed onderhield. In vergelijking met star wars blijkt THE EMPIRE STRIKES BACK na zeventien jaar een stuk beter overeind te blijven. Niet alleen heeft het verhaal meer vaart en is het bovendien aanzienlijk spannender, ook ogen de special effects zelfs zonder digitale extraatjes een stuk meer van deze tijd. Pièce de resistance van THE EMPIRE STRIKES BACK is en blijft natuurlijk de monumentale veldslag in de sneeuw, met de door Phil Tippett geanimeerde Imperial At-At Walker (in de ondertiteling ‘keizertanks’ geheten). In dezelfde film maakt ook Yoda zijn entree, en het blijft een beetje merkwaardig dat de eeuwenoude jedi-meester nog steeds hetzelfde kinderachtige steenkolen-Engels spreekt. Of en zo ja hoe RETURN OF THE JEDI (24 april in de bioscoop) de tand des tijds heeft doorstaan is dus nog even afwachten, maar dat de STAR WARS-trilogie hoe dan ook verplichte kost voor SN-lezers is staat natuurlijk als een paal boven water.
Copyright Jan Doense. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #29, april/mei 1997.
