Afgaand op de plot van THE NEW YORK RIPPER kan geconcludeerd worden dat dit een alleraardigst uitgewerkte giallo is. Maar de film bevat tevens een stel ultra-gewelddadige scènes die elke pretentie in ernstige mate overschreeuwen. Het verhaal is simpel: in New York dwaalt een maniak rond, die het op welgevormde dames heeft voorzien.
De film concentreert zich voornamelijk op het onderzoek van inspecteur Williams (Hedley) en de lotgevallen van een jong stelletje (Occhipinti en Keller). Daarnaast is er een aandoenlijke (en belangrijke) subplot betreffende een doodziek kind. THE NEW YORK RIPPER kreeg het van de critici zwaar te verduren; de extreem vrouwvijandige houding van de moordenaar, resulterend in talrijke in close-up gefilmde scènes van moord en verminking, werd Fulci niet in dank afgenomen. Nu kan de film onmogelijk worden opgevat als een feministisch manifest, maar Fulci zelf meende dat niet z’jn werk, maar juist de DIRTY HARRY-films moreel verwerpelijk en gevaarlijk waren. Fulci’s visie op de wereld is een nihilistische, gevoed door een leven vol tegenslagen, en zijn werk getuigt daarvan. THE NEW YORK RIPPER toont geweld in zijn essentie, zonder stilering, en dat is natuurlijk afstotelijk. De slechte zijde van de mens komt in al zijn onprettige vormen bovendrijven. ‘Ik denk dat ieder mens zijn eigen innerlijke hel kiest, overeenkomend met zijn verborgen kwaadaardigheden. Daarom ben ik niet bang voor de hel, omdat de hel zich al in ons bevindt’, aldus Fulci. [bespreking in het kader van The Weekend of Terror XI; zonder puntenwaardering] Copyright Matthijs Linnemann. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #12, p15.
