Met REC zorgde Jaume Balagueró in 2007 voor een frisse kijk op het zombiegenre. Co-regisseur Paco Plaza blikte onlangs deel drie in, maar Balagueró verkent tegenwoordig andere horizonten. In het uitstekende SLEEP TIGHT (originele titel: MIENTRAS DUERMES) – dat zich alweer in een appartementencomplex afspeelt – komt het gevaar van een schijnbaar doodnormale kerel.
In een sjiek flatgebouw in hartje Barcelona is het zo druk dat de conciërge door iedereen geconsulteerd maar verder nauwelijks opgemerkt wordt. Hij sorteert de post, schuift de indrukwekkende liftkooi open en dicht, en zorgt zelfs voor de hondjes van een eenzame, oude vrouw. Alleen: gelukkig wordt César (Luis Tosar) er niet van. Hij ziet er precies uit zoals hij zich voelt met een ver teruggetrokken haarlijn, grijze stofjas en de mondhoeken steeds naar beneden gekruld.
Er is maar één manier waarop César zijn eigenwaarde een beetje weet op te krikken en dat is door de bewoners van het pand subtiel het leven zuur te maken. Hondje op dieet? Snel een stuk taart in zijn eetbak! Mikpunt van zijn verborgen terreur is de altijd opgewekte architecte Clara (Marta Etura), die elke ochtend monter het flatgebouw verlaat. Tegen zoveel bruisende energie kan de gezapig sloffende César niet op.
De horror in SLEEP TIGHT ontvouwt zich gewiekst en subtiel. Van bovennatuurlijk geschuifel, enge monsters of levende doden is hier geen sprake. Balagueró doet er aanvankelijk alles aan om zijn film zo weinig mogelijk spanning mee te geven. Er is geen plotseling rinkelende telefoon. Geen opspringende kat. Geen voorbijglijdende schaduw. What you see is what you get. Het is precies dat ogenschijnlijk doodnormale sfeertje dat onmiddellijk onheilspellend aanvoelt. Vanaf de openingsscène weet je immers dat het in het hoofd van César niet pluis is. Met zijn loper heeft hij toegang tot alle appartementen. Er schuilt een dosis onverwachte macht in zijn banale job.
Wat César precies uitvreet in de flat van Clara laten we hier in het midden. Wat we wel kwijt willen is dat één en ander leidt tot een ijzingwekkend lang uitgesponnen kat-en-muisspel. Ergens halverwege de film heeft César zich in Clara’s flat verschanst. Clara en haar vriend zijn daar ook en staan op het punt hem te betrappen. Een huiveringwekkend spannende scène, maar het mooiste is dat Balagueró daar géén moeite voor lijkt te moeten doen. Hij is een regisseur met niets in de zakken en niets in de mouwen.
Dat César een Jekyll & Hyde-psychopaat is waar je toch nog voeling en medelijden mee hebt, is vooral te danken aan de solide, doorleefde vertolking van Luis Tosar. Hij speelt zijn personage met de droefheid van een treurwilg. Maar daaronder zit een verdorven geest. Daar kom je wel achter op het einde van de film, wanneer scenarist Alberto Marini ons trakteert op een heerlijk donkere, onverwachte twist.
Di: Twin Pics/Cinéart. Op dvd en blu-ray vanaf 27 augustus. Copyright Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Gepubliceerd in Schokkend Nieuws #97, augustus/september 2012.
