Een klassieke kinderangst is dat je op zekere dag ontdekt dat je ouders niet zijn wie ze zeggen te zijn. In het werkelijke leven blijkt de vrees (Ben ik een adoptiekind? Zijn papa en mama aliens?) al snel ongegrond; in thrillers en horrorfilms blijkt hij bij nader onderzoek maar al te waar.
Zo ook in deze op een roman van de Brit Ramsey Campbell gebaseerde film die voor zijn hoofdpersoon Daniella een schokkende onthulling in petto heeft. Haar ouders behoorden tot de Abrahamieten, een sekte die in navolging van hun naamgever, aartsvader Abraham, hun eerstgeborenen ter dood brengen. Maar hoe kan het dan dat het leven van enig kind Daniella gespaard is gebleven?
Vier jaar geleden verfilmde Jaume BalaguerĂ³ een andere roman van Campbell, waarin het thema van het ‘verloren kind’ trouwens ook al opdook. THE NAMELESS (LOS SIN NOMBRE) was geen hoogvlieger, maar de zwalkende plot was door de Spanjaard in ieder geval visueel fraai opgetuigd. Het eveneens Spaanse SECOND NAME (EL SECONDO NOMBRE) oogt daarentegen als een doorsnee tv-film, bevolkt door volstrekt oninteressante acteurs die in een statische regie ook nog eens gedwongen worden in ellenlange dialogen uitleg over de intrige te verschaffen. Dat Plaza zijn film situeert in een Spaanse omgeving die, afgaand op de namen van de personages, blijkbaar voor Engeland moet doorgaan, hoeft geen bezwaar te zijn, zolang de regisseur maar een ferm eigen stempel op dit universum drukt (zie de delirische films van Dario Argento). Maar Plaza schept in SECOND NAME onopzettelijk een equivalent van de parallelle wereld die Stephen King in zijn roman The Langoliers beschrijft; een desolaat residu van de werkelijkheid, waar alles letterlijk kraak noch smaak heeft.
Het grootste manco van de film had echter al in de scriptfase gedetecteerd kunnen worden. Bij iedere stap die Daniella dichter bij de oplossing van het raadsel van haar afkomst brengt, zou de suspense een tandje moeten worden opgevoerd. Is het immers niet logisch dat het geheime genootschap tot iedere prijs probeert te verhinderen dat zijn praktijken wereldkundig worden gemaakt? Maar nee, de dames en heren kindermoordenaars laten niet alleen Daniella tot kort voor het einde ongemoeid, ook de kijker wordt nauwelijks iets van hun boosaardigheid gewaar. Een doodzonde voor een horrorfilm.
Copyright 2003 Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #60, najaar 2003.
