Simon Rumleys RED WHITE & BLUE begint als een realistisch sociaal drama over het onvermogen tot menselijk contact om zich tegen het eind te ontpoppen tot een bloedige slasher om auw! tegen te zeggen.
Nymfomanie, een woordje uit het begin van de psychoanalyse: frequente seks met Jan en alleman zonder echt plezier, voortkomend uit een vroeg trauma. Erica (Amanda Fuller), de stuurloze hoofdpersoon van RED WHITE & BLUE, voldoet helemaal aan dit signalement. Erica trekt mannen uit de kroeg zoals je een kroketje uit de muur trekt en dat blijft niet zonder gevolgen: ze besmet de jonge rocker Franki (Marc Senter) met HIV (en duikt in één moeite door met de rest van de band de koffer in). Franki besmet op zijn beurt zijn met kanker worstelende moeder via bloedtransfusies en draait door.
Intussen lijkt er zich iets te ontwikkelen dat op een warme menselijke band lijkt tussen Erica en een huisgenoot, Nate (Noah Taylor). Deze Irak-veteraan is de enige man die niet gelijk van haar seksuele beschikbaarheid gebruik maakt. Hij wordt een soort beschermengel, al heeft dat woord een misplaatst positieve klank. Nate is een psychopaat die naar eigen zeggen als jongetje dieren martelde, maar zich later leerde te beheersen. Wat hij als soldaat in Irak met mensen deed, kan de kijker wel raden. Het beetje menselijkheid dat nog in hem huist, harkt hij bijeen voor Erica. Wanneer Franki uiteindelijk Erica opspoort, laat een bloedbad niet lang op zich wachten.
Het plot van RED WHITE & BLUE stapelt wel erg veel ellende op elkaar: incest, aids, kanker, zelfmoord en moord. Voorspelbaar wordt het echter niet. De film is als zijn titel: Amerikanen zullen deze onmiddellijk met hun nationale vlag associëren, alsof het de enige vlag ter wereld is met die kleuren. Het decor is oer-Amerikaans, maar de geijkte clichés van de wraakfilm blijven grotendeels achterwege en de wreedheden waartoe de immer intens kijkende Nate in staat is, kantelen de anders zo veilige aanname dat het geweld van de held gerechtvaardigd is. De Amerikaanse ziel beschouwt het kwaad immers als iets dat per definitie van elders komt; Europeanen weten na twee wereldoorlogen wel beter.
De Britse regisseur Simon Rumley legt zijn accenten op originele wijze. Naast expliciete momenten zijn er gruwelijkheden die slechts gesuggereerd worden. Anderzijds wordt er een curieuze hoeveelheid duct tape gebruikt in deze film. Toch viel de film bij deze kijkbeurt – RED WHITE & BLUE was eerder te zien op het International Film Festival Rotterdam in 2010 – wat tegen; Rumley daalde eerder af in de duistere krochten van de geest met het verbijsterende THE LIVING AND THE DEAD (2006), waarin we vergast werden op de hallucinaties van een onbehandelde schizofreen. Dat was cinematografisch een stuk indrukwekkender dan het geweld van weer zo’n door het lint gaande oorlogsveteraan. Bij nader inzien kan het losgepulkte etiket ‘wraakfilm’ er weer op.
Di: Excesso (dvd : 18 december 2012). Copyright Marcel Ruijters. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende.
