De bijtgrage visjes springen in PIRANHA in 3D uit het water. Alexandre Aja’s remake van Joe Dante’s gelijknamige film uit 1978 is daarmee helemaal bij de tijd. De special make-up effects zijn daarentegen weer weldadig old school.
In PIRANHA zien we tientallen babes en jocks halfnaakt op hun bootjes dansen tijdens spring break. We kennen de types uit talloze andere horrorfilms; party animals op weg naar de slachtbank. De Franse regisseur Alexandre Aja brengt evenwel een ‘Europees element’ in: een overdosis bloot. Wie zijn borsten cosmetisch heeft laten behandelen, verwerft zich het voorrecht zonder bikini voor de camera te verschijnen. Maar waar de piranha’s verschijnen, houden de privileges op. Kleine borsten, grote borsten, hang- en siliconentieten, ze zijn, net als mannelijke genitaliën, zonder aanziens des eigenaars gefundenes fressen voor de venijnige visjes die door een ondergrondse aardbeving uit hun pre-historische slaap worden gewekt. Het duurt even voordat dat laatste gebeurt, en tot die tijd is er weinig anders te zien dan die onvermoeibaar dansende hard bodies. Daar is dan trouwens wel een geestige cameo van Richard Dreyfuss als bier slempende sportvisser aan voorafgegaan. Bijna 35 jaar geleden overleefde hij de kaken van de witte haai in JAWS (1975), maar zal hij ditmaal ook aan een school piranha’s weten te ontkomen?
Dreyfuss’ personage heet net als in JAWS Matt Hooper, maar ook zonder die directe verwijzing is wel duidelijk dat Aja én een smakelijke popcornfilm wilde maken én een hommage wilde brengen aan zijn klassiekers. Het verhaal mag weinig meer uitstaande hebben met Joe Dante’s origineel, de essentie is gebleven: enge beestjes, domme badgasten, open wonden en een gulle kwak ironie. De splatter is zo over de top, dat je er alleen maar om kunt lachen. En Christopher Lloyd als de deskundige die vlak voor het einde nog een hilarische alarmerende boodschap de wereld in slingert, kleurt zijn bijrol met dezelfde expressieve mafheid in als destijds in de BACK TO THE FUTURE-trilogie.
De plot is bij dat alles uiteraard van ondergeschikt belang. Scholier Jake (Steven R. McQueen) laat zich strikken voor een tripje op het jacht van een regisseur van ondeugende filmpjes (Jerry O’Connell). Aan boord: twee goed gevulde meiden die voor de camera een beetje lesbisch met elkaar dollen. Wanneer de boot in een inham vast komt te zitten op een rots, terwijl elders aan de kust de piranha’s zich tegoed doen aan de feestende schooljeugd, staat Jake’s moeder (Elizabeth Shue), tevens sheriff, voor een duivels dilemma. Volgt ze haar moederinstinct of redt ze eerst zoveel mogelijk badgasten?
Genoeg plotinformatie, want in PIRANHA draait het natuurlijk in de eerste plaats om wat de visjes zoal met hun slachtoffers uithalen. En dat is niet mis. Aja bewijst ook nog op een andere manier eer aan zijn klassiekers, en dat is door cgi zoveel mogelijk te vermijden. Ouderwetse latex-applicaties blijken nog altijd razend effectief in het verbeelden van de afgrijselijkste verminkingen. Qua gore overtreft PIRANHA alles wat we de laatste jaren in dit genre voorbij zagen komen. Een buitenboordmotor scalpeert – tot onder de kin! – een zwemster die met haar haar in de schoepen verstrikt was geraakt. Een bikinimeisje wordt schuin doormidden gesneden. Een piranha slikt een afgebeten penis in om het ding een seconde later weer uit te kotsen. Ondertussen dobberen de weggevreten lichaamsdelen bij tientallen door beeld.
En om nog even op dat andere selling point terug te komen: ook de opgepompte blote borsten worden en gros op de kijker losgelaten. Kitcherig hoogtepunt: twee naakte meiden die een erotisch onderwaterballet opvoeren, met op de soundtrack de Bloemenaria uit de opera Lakmé (1883) van Aja’s landgenoot Léo Delibes.
Het zal inmiddels duidelijk zijn dat de Fransman in zijn derde Amerikaanse productie (alweer) geen baanbrekend werk verzet. Maar wie zich instelt op rijkelijk van knipogen voorziene pulp, kan zich aan PIRANHA geen buil vallen. Minpuntje: de 3D is van zeer middelmatige kwaliteit en voegt aan de kermisattractie die de film van zichzelf al is nauwelijks iets toe.
DI: A-Film (BE: 1 september / NL: 2 september)
Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 27 augustus 2010.
