Alsof het leven al niet moeilijk genoeg is. De jonge wiskundige Max Cohen (Gulette) wordt gekweld door de overtuiging dat achter de schijnbare chaos van de schepping een alomvattende structuur schuilgaat. Af en toe lijkt dit patroon bijna binnen bereik van zijn briljante geest, maar elke glimp ervan moet Max bekopen met een debiliserende migraine-aanval.
Ook zijn zelfontworpen supercomputer Euclid bijt zich stuk op het probleem en de net voor de crash uitgebraakte code gooit Max uit frustratie weg. Maar juist die cijferreeks zou wel eens de sleutel tot orde in het universum kunnen zijn. En Max’ onderzoek blijft niet onopgemerkt: een groep chassidische joden leest in de cijfers de verloren gewaande naam van God en corrupte Wall Street-handelaren hopen er de beurskoersen mee te voorspellen. Ondertussen vecht Max allang niet meer om wiskundig inzicht en zeker niet voor godsdienst of geld. Hij probeert zijn verstand niet te verliezen. PI, de debuutfilm van de Newyorker Darren Aronofsky, maakt geen geheim van zijn low budget afkomst en is een parade van goedkope trucs als uit de hand gefilmd grofkorrelig zwart/wit beeld, straatlocaties, zichtbaar onervaren acteurs en een zwaar aangezette techno soundtrack die het geheel meer tempo moet geven dan erin zit. Zo beschreven lijkt PI – kosten 60.000 dollar – een geslaagde, goedkope film, maar toch schort er iets aan de productie. De effecten hebben we allemaal al eens eerder gezien. De surrealistische waanbeelden en het hermetische wereldje van de protagonist kennen we van ERASERHEAD, de hectische cameravoering en montage van TETSUO, de amateur-bezetting en het minimum aan locaties van CLERKS. En dat was nog niet zo erg geweest als de kwelling van Max ons maar kon deren (want waar maakt die nerd zich eigenlijk druk om?). Zelfs van het idee van een orde in de chaos word je door PI niet warm of koud. Wat kan het bommen dat we de ware naam van God te weten kunnen komen? Als die echt 216 letters lang is zullen we hem nog voor de zaallichten aangaan alweer vergeten zijn. En dat vlotte beursjongens vuile geldwolven zijn, die zelfs wijsbegeerte willen vertalen in geldelijk gewin, wie verbaast dat nou?.Het ontbreekt PI aan een eigen gezicht, aantrekkelijke personages en een uitgewerkte premisse. Dat deze film zonder echte kern het bij het buitenlands filmhuispubliek zo goed doet is dan ook opmerkelijk en het is maar de vraag of hij bij ons nuchtere Hollanders zal aanslaan. Aan de andere kant: de film is zwartwit, heeft een behoorlijk grove korrel en een lekkere beat en de held ziet af en toe zomaar een hoopje hersens liggen. Blijkbaar is dat voor de gemiddelde arthouse-bezoeker al mooi genoeg.
Copyright Bart Oosterhoorn. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #45, p10.
