Op de set van een griezelfilm ziet de jonge Geoff (Furlong) hoe zijn acterende moeder per ongeluk geëlectrocuteerd wordt. Om deze gebeurtenis te vergeten verhuist hij met zijn vader van Los Angeles naar haar geboorteplaats Ludlow in Maine. Hier leert Geoff Drew kennen, een dikke jongen die veel gepest wordt, op school en thuis, door zijn stiefvader, plaatselijke politieagent Gus Gilbert (Brown). Gus is een strenge vader en wanneer Zowie, de hond van Drew, ’s nachts aan het konijnehok zit, schiet Gus hem dood.
De jongens begraven de hond op de oude indianenbegraafplaats, want wie daar begraven wordt komt weer tot leven. Inderdaad keert Zowie terug, maar het is een eng beest geworden en als Gus zijn zoon te lijf gaat omdat die ongehoorzaam is, vliegt Zowie hem naar zijn strot. Gus overleeft dat niet, maar ook hij wordt achter het Pet Sematary begraven en keert terug. .Pet Sematary (1989) was in zekere zin een opvallende horrorfilm. Het verdriet en de trauma’s waaronder Dale Creed in die film gebukt ging waren pijnlijk geloofwaardig; ook dat hij zwichtte voor de verleiding van een laatste kans. Des te harder kwam het cynisme aan waarmee daarna duidelijk werd gemaakt dat hij, door verdriet verblind, zijn ziel aan de duivel verkocht. Menselijk drama en bitter sarcasme vormden de film tot een beklemmend griezelverhaal. Niemand kan van een vervolgfilm originaliteit eisen, maar het ligt in de lijn der verwachtingen dat juist die elementen behouden blijven, die het origineel succesvol maakten. Toch heeft ook terugkerend regisseur Mary Lambert niet kunnen voorkomen dat het thema van Pet Sematary werd uitgehold ten bate van effekten en actie. De film opent onmiddelijk met het freak-accident waarbij Geoff’s moeder overlijdt, maar met deze nauwelijk geintroduceerde personages kan het publiek zich niet identificeren. En als later de hond Zowie sterft, gaat deze slechtste dierenacteur sinds Skippy vrolijk knipogend de pijp uit. Tot slot sterft stiefvader Gus en hoewel Drew hem verschillende malen dood gewenst heeft, besluit hij hem nu toch maar in de magische Micmac-grond te begraven, eigenlijk alleen maar om niet met een lijk opgescheept te zijn. Uit dit alles blijkt duidelijk dat de emotionele lading van het origineel met opzet overboord gezet is, maar diverse gaten in de plot wijzen erop dat de makers toch niet erg zeker waren van hun zaak. Aan de vriendschap tussen Geoff en Drew komt bijvoorbeeld wel héél abrupt en definitief een eind. Om met een positieve noot te eindigen: de Ramones Ðnog altijd een zeer anti-commerciële keuzeÐ werden geprolongeerd op de soundtrack en dat is een tweede ster waard.
** Copyright Bart Oosterhoorn. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #9, p13.
