Een vloot identieke vliegende schotels verlaat onder klaaglijke theremin-klanken het oppervlak van de rode planeet Mars. Het zijn ruimteschepen zoals ze we ze kennen uit science fiction uit de jaren ’50: type wieldop-aan-een-draadje, naar een ontwerp van Ed Wood.
Een blik in de gevaartes zelf levert ook al geen verrassingen op. Achter de bedieningspanelen treffen we marsmannetjes aan zoals iedere striptekenaar ze blind op papier zet: voorzien van een sinistere grijns, bolle ogen en een buitenmodel klomp hersens. De motoriek van de door de computer geanimeerde wezens is houterig, het wapentuig komt uit de opruiming van een speelgoedwinkel. Doel van de missie: verovering van de aarde. Bliep!
MARS ATTACKS! probeert INDEPENDENCE DAY op eigen terrein te verslaan door nog schaamtelozer te refereren aan jaren vijftig-pulp. Inspiratiebron was een reeks kauwgomplaatjes van de firma Topps, in een grijs verleden even controversieel als de faces of death-films nu. Net als op de plaatjes trekken de Martianen in de verfilming een spoor van verwoesting over de aardbol, waarbij dit keer ook grote Hollywood-sterren niet worden gespaard. Het gaat er soms behoorlijk gewelddadig aan toe in de film, maar de alles overheersende toon is natuurlijk die van de theremin: lulligheid troef. Het valt moeilijk te ontkennen dat Tim Burton geweldig zijn best doet de lachers op zijn hand te krijgen. Waar INDEPENDENCE DAY het invasie-spektakel met een bescheiden ironische grijns opdist (er moet tenslotte ook gehuiverd worden), neemt MARS ATTACKS! helemaal niets meer serieus. Niet zijn marsmannetjes, die tenslotte nadrukkelijk onecht zijn, en niet zijn acteurs van vlees en bloed. Een woest schmierende Jack Nicholson, een opgewonden Danny DeVito, Pierce Brosnan met gewichtige pijp, Annette Bening als hysterische vredes-apostel, het zijn karikaturen die tegen een decor van bordkarton in schreeuwende kleuren en onder een regen van knullige special effects maar zo’n beetje door het flinterdunne plotje heen draven.
Een paar scènes in de film zijn werkelijk geinspireerd, zoals wanneer een Martiaan in de gedaante van een blonde stoot met een wonderlijke motoriek het Witte Huis binnendringt. En het geheime wapen waarmee een vindingrijke tiener het menselijk ras voor de ondergang behoedt is een mooie melige vondst. Maar uiteindelijk moet ik de collega gelijkgeven, die opmerkte: ‘Het is net een Zucker-Abrahams-Zucker-film waar tachtig procent van de grappen is uitgesneden.’.
Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #28, februari/maart 1997.
