Als Russ Meyer de koning van de sexploitation is, dan mag producent Harry Novak zich de keizer noemen. In een tijd waarin hitsige huisvaders nog geen VHS hadden, was Novak hofleverancier van de Grindhouse-cinema’s.
Daar liet hij de raincoat crowd aan zijn trekken komen met soft-erotisch vermaak, zoals de hilarische monsterkomedie KISS ME QUICK! en het platvloerse hooischuurdrama THE PIGKEEPER’S DAUGHTER. In de jaren zestig en zeventig leverde Novak tientallen van dit soort melige dijenkletsers af via zijn distributiemaatschappij Boxoffice International.
Maar als de gelegenheid zich voordeed, seksploiteerde hij ook actuele thema’s. Zo kwam hij een jaar na Roger Cormans invloedrijke LSD-film THE TRIP met zijn eigen acid movie: het psychedelische MANTIS IN LACE. Daarin laat regisseur en sciencefictionschrijver William Rotsler zien wat er zoal mis kan gaan wanneer je een labiele stripteasedanseres laat spacen op LSD. Het trippy camerawerk is van de hand van Laszlo Kovacs (EASY RIDER, GHOSTBUSTERS).
MANTIS IN LACE speelt zich grotendeels af in een nudie bar waar gogo-girl Lila (Susan Stewart) het publiek vermaakt met sexy dansjes en, als het geluk heeft, topless amusement. Tijdens een potje poolen legt ze het aan met hippie Tiger (Vic Lance) die na werktijd mee mag naar het verlaten pakhuis van haar vader. Daar heeft Lila met een smoezelige matras en een paar druipkaarsen een primitief ‘liefdesnest’ ingericht. Tiger biedt haar een pilletje acid aan, zodat ze wat makkelijker in de stemming komt. Maar Lila’s eerste tripje down the rabbit hole rakelt een onverwerkt jeugdtrauma op. In haar visioenen duiken behalve felgekleurde lichten en caleidoscopische beelden ook akelige mannen en bananen(!?) op. De paniek slaat toe en met een schroevendraaier en hakmes maakt ze een eind aan deze verschrikking – en aan Tigers leven. Lila herinnert zich na haar bad trip alleen de kleurtjes en het fruit dat ze zo verafschuwt. ‘I hate bananas! Those squashy things. I just hate bananas!’, bekent ze aan haar eerstvolgende date. Psychiater Frank (Russ Meyer-favoriet Stuart Lancaster) vindt haar groente- en fruitfobie reuze fascinerend, niet vermoedend dat hij als ieder ander eindigt die in Lila’s onderbroekje probeert te komen: in stukken gehakt en handzaam verpakt in een kartonnen doos. De vleespakketten die Lila her en der dumpt blijven niet onopgemerkt. Het sullige rechercheursduo dat belast is met het onderzoek naar de bizarre seriemoord heeft er echter een hele kluif aan.
Dat geldt ook voor de kijker die het anderhalf uur probeert vol te houden. Op deze ongecensureerde schijf worden de bijna twintig extra minuten gevuld met tergend lange stripteases en vrijpartijen, zonder dat Lila daar een rol in speelt. Wie weet ging daar veertig jaar geleden nog de gulp voor open, maar vandaag de dag zap je liever door naar de volgende scène. In dat opzicht was de gekuiste versie die voorheen op VHS circuleerde een betere film. In 68 minuten heb je het allemaal wel gezien, want een echte plot of moraal is er niet. Wel heel veel sfeer en een even verrassend als abrupt einde. Voor de liefhebber bevat de schijf als extraatje acht sexploitation-trailers met veelzeggende titels als MIDNITE PLOWBOY EN NAKED FOR SATAN.
Maar het beste argument om MANTIS IN LACE uit te kijken is natuurlijk de verleidelijke Susan Stewart. Ondanks haar wisselvallige acteerwerk heeft zij de perverse trekjes en bijna kinderlijke naïviteit van Lila heel aardig neer weten te zetten. Helaas was Stewart geen lange filmcarrière beschoren. Ze speelde nog twee keer de hoer in MONA en FAREWELL, MY LOVELY, maar stopte in 1976 met acteren na een aantal gastrollen in de serie Hawaii Five-O. Naar verluidt om zich volledig te wijden aan een loopbaan in de makelaardij. Dankzij haar rol als Lila zal ze in ieder geval niet worden vergeten, al is het maar omdat je de pene-trante titelsong – zoals de dvd-hoes al voorspelt – nooit meer uit je hoofd krijgt.
Extra’s: **1/2. Di: De Filmfreak. Copyright Rob van der Velden. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #78, zomer 2008.
