‘Go ahead Pancho, grease your chips all over!’ Zulke oneliners en een fantastische hoofdrolspeler in de persoon van Danny Trejo, maken Robert Rodriguez’ MACHETE tot een lange, harde en fucking smakelijke burrito.
Now there is an interesting face!’ Die uitspraak aan het begin van MACHETE geldt natuurlijk in de eerste plaats Danny Trejo. De film is min of meer opgebouwd rond het pokdalige gezicht van de Latino-acteur die een fiks aantal jaren achter tralies doorbracht alvorens acteur te worden. Zijn kop inspireerde ook Schokkend Nieuws om in de komende editie uit te pakken met twee heuse lelijke-troniepagina’s. De uitspraak zou echter evenzeer van toepassing kunnen zijn op de vele andere boeiende koppen in MACHETE: Robert De Niro, Jessica Alba, Lindsay Lohan, Cheech Marin, Don Johnson… en laten we vooral Steven Seagal niet vergeten, als Machete’s aartsvijand Torrez.
Het is alweer drie jaar geleden dat Robert Rodriguez en Quentin Tarantino met hun double bill PLANET TERROR / DEATH PROOF eer wilden bewijzen aan de louche grindhouse-theaters van weleer. De meningen waren niet onverdeeld gunstig, maar groot was het enthousiasme wel voor de trailers die werden meegeleverd van niet-bestaande grindhouse-films: THANKSGIVING (Eli Roth), WEREWOLF WOMEN OF THE S.S. (Rob Zombie), DON’T (Edgar Wright) en MACHETE van Rodriguez zelf.
Geboren als faketrailer, en eigenlijk ook als lange speelfilm een soort trailer gebleven: MACHETE is erop gemaakt om ons in razend tempo langs een lange stoet van oneliners, coole types, spectaculaire actie en uitzinnig bloedvergieten te voeren. Nooit een saai moment. En, zoals dat in een trailer dan ook gaat, meer dan de contouren van een samenhangend verhaal wordt daarbij niet geboden.
We leren Machete (Trejo) kennen in thuisland Mexico, waar de federale een huis vol slechteriken binnenvalt om een dame te redden. ‘What’s that long hard thing?’ kirt ze verleidelijk. Zijn machete natuurlijk. Al houdt de zwaar getatoeëerde macho de puta en het pistool wel even vast, Machete prefereert zijn rietkapmes. Wij ook – dan spat het bloed zo mooi tegen de muren.
Enfin, die inval loopt verkeerd af. Machete is in de val gelopen van drugsbaron Torrez (Seagal) en verliest daarbij vrouw en kind. Enkele jaren later duikt hij weer op, ditmaal als documentloze illegale arbeider in de Verenigde Staten. De sadistische grenswacht onder leiding van Lt. Stillman (Johnson) ziet boarder patrol als een soort konijnenjacht en wordt daarin van harte gesteund door de xenofobe senator McLaughlin (De Niro). Onder de Latino migranten broedt echter verzet. Is tacoverkoopster Luz (Michelle Rodriguez) soms de legendarische verzetsstrijdster She? Wanneer Machete door een obscure figuur wordt ingehuurd om Senator McLaughlin om te brengen, wordt belazerd en vervolgens genoegdoening komt eisen, vallen alle elementen min of meer op hun plaats. En natuurlijk wacht hem op het einde de confrontatie met aartsvijand Torrez.
Min of meer, dat is ook de essentie van Rodriguez’ wijze van regisseren. Heel anders dan zijn perfectionistische maatje Tarantino slaat Rodriguez (die overigens werd bijgestaan door Ethan Maniquis, editor van o.a. PLANET TERROR) er vaak maar een beetje een slag naar. Choreografeer voordurende actie, schrijf coole oneliners, laat veel camera’s draaien en zorg dat de acteurs het naar hun zin hebben – de rest zoeken we wel uit in de montage. Het levert vele plotgaten op, scènes die soms nauwelijks te volgen zijn en nogal wat oplapwerk middels cgi. De beperking van dit partijtje blufpoker wordt het duidelijkst in het laatste half uur van MACHETE: de finale is een vrijwel exacte kopie van de derde akte van PLANET TERROR.
Maar is dat heel erg? Carajo! Helemaal niet. MACHETE levert exact wat de faketrailer drie jaar geleden beloofde: fantastische pulp. Met leuke gastrollen en een kleine dictionaire aan Mexicaanse scheldwoorden als bonus: ‘You burnt your last burrito, Cabrón!’
Di: E1 (NL: 9 september, B: onbekend) Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 10 september 2010.
