JUMANJI is een big budget avonturenfilm vol spectaculaire special effects: pretentieloos amusement voor alle leeftijden. Technisch gezien is het ongetwijfeld een knap staaltje werk. Toch is het lang geleden dat ik me z— aan een film heb zitten ergeren. Het verhaaltje draait om een ganzebord-achtig gezelschapsspel. De deelnemers gooien met een dobbelsteen en schuiven hun pionnen over het bord.
In het midden van dat bord verschijnen rijmpjes die in cryptische termen allerlei onheil aankondigen. Na elke worp worden de deelnemers geteisterd door nieuwe plagen: kolossale insecten, leeuwen, drijfzand, moorddadige planten, spinnen en meer akeligs. Stoppen kan niet; het spel m—et uitgespeeld worden. En dus neemt Robin Williams de dobbelsteen weer ter hand als hij Ð na twintig jaar ‘vast’ te hebben gezeten Ð bevrijd wordt uit het spel. JUMANJI drijft volledig op spektakel; de inhoud is ondergeschikt gemaakt aan de vorm. Dat zou niet eens zo’n groot bezwaar zijn als het flinterdunne verhaaltje gecompenseerd werd door humor, spanning of interessante karakters. Een film als ADDAMS FAMILY VALUES gaat immers ——k nergens over, maar de macabere humor en de omkering van normen en waarden verlenen de personages daar tenminste iets herkenbaars. Hoe absurd Morticia Addams ook moge zijn, de toeschouwer is bereid voor de duur van de film in haar te geloven. De menselijke geest is toch al in staat over kolossale onwaarschijnlijkheden heen te stappen: in WHO FRAMED ROGER RABBIT heeft Bob Hoskins een ijzersterke tegenspeler in de vorm van een getekend konijn. .Zo bezien is het nog een hele prestatie dat de makers van JUMANJI zulke ziel- en klootloze personages hebben weten te creëren. Robin Williams, toch een acteur die wel iets in z’n mars heeft, is hier Ð letterlijk Ð niet meer een dan pion in het spel. Het verbijsterende gemis aan spanning hangt daar ongetwijfeld mee samen. Om enige angst te voelen zal de toeschouwer toch eerst zoiets als gevaar moeten onderkennen. De uit z’n krachten gegroeide speelgoedleeuw die met een worp van de dobbelsteen opgeroepen wordt, schiet op dit punt ernstig tekort, evenals de ridicule nep-spinnen en de negentiende- eeuws uitgedoste soldaat die Robin Williams regelmatig onder vuur neemt. De gedachte dat Williams wel eens met een gemene schotwond ter aarde zou kunnen storten komt eenvoudig niet bij de kijker op. Wat overblijft zijn de special effects. Die mogen dan ambitieus zijn aangepakt, ook hier wordt de plank misgeslagen. Toegegeven: de scène waarin een kudde olifanten en neushoorns door een stadje komt denderen ziet er spectaculair uit, maar de kijker komt geen moment los van het besef naar een special effect te kijken. Om JUMANJI met een (onvertaalbare) Engelse uitdrukking samen te vatten: ‘All dressed up. Nowhere to go’. * Copyright Erik Spaans. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #23, p3.
