Eigenlijk had regisseur John Dahl psychologie willen studeren. Hij volgde op de universiteit zelfs enkele lessen ‘abnormal behaviour’ maar kwam tijdig tot het besef dat hij niet de rest van zijn leven tussen ernstig gestoorde mensen wilde doorbrengen. Dus werd het de kunstacademie, maar de belangstelling voor de beweegredenen van andersdenkenden is hem altijd bij gebleven. Dat verklaart wellicht waarom Dahls genrefilms zich in positieve zin onderscheiden van de massa.
Zet de femme fatale uit Dahls LAST SEDUCTION maar eens naast die uit Brian de Palma’s laatste film, en je ziet het verschil tussen een psychologisch portret en een lege stijloefening. Ook JOY RIDE is door de zorg die besteed werd aan de personages en hun drijfveren mijlenver verwijderd van de doorsnee psycho-thriller. Je zou dus verwachten dat de film, met z’n ijzersterke plot, aantrekkelijke cast en optimale schrikeffecten een gebeitelde bioscoophit zou worden. Maar wat gebeurde er? JOY RIDE flopte, en niet zo’n beetje ook. Zelfs het bescheiden budget van 25 miljoen dollar werd op de thuismarkt niet terug verdiend, reden waarom de film ook de Nederlandse theaters niet haalde. Het is niet te vatten. In JOY RIDE reist student Lewis Thomas (the fast and the furious-ster Walker) per auto van Colorado naar New Jersey om zijn vakantie thuis door te brengen. Onderweg zal hij Venna oppikken (Sobieski), het meisje waar hij op de middelbare school verliefd op was. Maar zijn eerste stop is Salt Lake City, waar hij zijn oudere broer ophaalt uit de gevangenis. Deze Fuller (de voortreffelijke Zahn) deugt niet, maar blijft zijn broer, zodat Lewis eigenlijk geen nee kan zeggen wanneer Fuller besluit de rit uit te zitten. Onderweg laat hij een 27 mc-bakkie installeren in Lewis’ auto, en stelt een goede grap voor. Als zijn broertje zich op de korte golf voordoet als verleidelijke vrouwelijke chauffeur, kunnen ze vast wel enkele eenzame truckers op stang jagen. Ze hebben beet bij een zekere Rusty Nail, die Lewis als Candy Cane het hoofd op hol brengt. Pas als Fuller een rendez-vous arrangeert tussen Rusty en een onbehouwen motelgast, loopt de grap pijnlijk uit de klauw. De oorspronkelijke titel van de film luidde niet voor niets road kill. Wat JOY RIDE onderscheidt van de doorsnee stalker-movie is zijn geloofwaardigheid. De makers gingen steeds uit van aanvaardbare situaties en inleefbare personages. Zo werd veel werk gemaakt van de moeizame relatie tussen zwart schaap Fuller en brave borst Lewis, en de invloed die de komst van het meisje op hen heeft. Ook is moordenaar Rusty Nail een stuk menselijker dan de meeste filmpsychopaten. Dahl wilde aanvankelijk een gehandicapte van hem maken, maar besloot de invulling van diens psyche aan de kijker over te laten. Alleen Rusty’s stem verraadt zijn gevoelens, maar meer hebben we niet nodig om de kriebels van hem te krijgen. De dvd heeft als belangrijkste bonus de drie alternatieve eindes die Dahl voor joy ride schoot. Nadat het slot uit het oorspronkelijke script was gedraaid, besloot de regisseur dat het spannender kon. Maar liefst twintig minuten werden overgedaan, en nog was Dahl niet tevreden. In de laatste herziening blijft het lot van Rusty in het ongewisse. Het aardige van deze wijzigingen is dat ze niet op basis van test-screenings zijn uitgevoerd. Dahl dacht een sterker slot te kunnen maken, en ging gewoon weer aan het werk. Een ander bewijs van de zorgvuldigheid waarmee JOY RIDE tot stand kwam vinden we in de stemvergelijking tussen drie verschillende Rusty Nails. Eric Roberts presenteert hem als gladde prater, Steven Shellen geeft hem wat meer intelligentie mee, maar het is Ted Levine die Rusty pas echt tot leven brengt. Een meesterlijke creatie, in een zwaar onderschatte film. FILM **** / EXTRA’S **** Copyright Mark van den Tempel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #57, p44.
