Een kleine twee jaar geleden maakte de Française Lucile Hadzihalilovic met de romanverfilming INNOCENCE een geslaagde entree als filmmaakster. Het debuut, gesitueerd in een door bos omgeven meisjesinternaat, liet zich met weinig films vergelijken. Sommigen zagen er een fantastisch meesterwerk in, anderen ontwaarden een abjecte fantasie voor pedofielen, vielen over het gebrek aan een conventionele plot of repten over platte symboliek.
[Gezamenlijke bespreking van INNOCENCE en THE FINE ART OF LOVE: MINE HA-HA]
Ondergetekende behoort tot de eerste categorie, en dat zal voor vaste SN-lezers geen nieuws zijn, na het interview met de maakster in #66 en de hoge notering in de eindejaarspoll over 2005. Voor een film die door meer kijkers en critici hoog wordt aangeslagen liep het met INNOCENCE in Nederland teleurstellend slecht af. Na een handvol festivalvertoningen en een paar voorstellingen in de Amsterdamse Melkweg volgde een enkeltje videotheek, en dat valt gezien de grote picturale kwaliteiten van het camerawerk van Benoît Debie (CALVAIRE) te betreuren. Nog ergerlijker wordt het met de komst van THE FINE ART OF LOVE: MINE HA-HA, dat wel in de bioscoop belandde en eveneens gebaseerd is op Mine-HaHa, oder; über die Körperliche Erziehung der Jungen Mädchen, van de Duitse toneelschrijver en symbolist Frank Wedekind.
Het is curieus dat een obscure novelle uit 1888 meer dan een eeuw later plotseling twee keer verfilmd wordt. Dat was bij THE FINE ART OF LOVE: MINE HA-HA niet de bedoeling. De Italiaan Alberto Lattuada leverde de opzet voor het scenario al twintig jaar geleden af. Lattuada geniet enige status dankzij zijn werk met Federico Fellini, maar het is aan de Napolitaanse actrice en producente Ida di Benedetto te danken dat de film er uiteindelijk kwam. Dat het in het tijdperk Berlusconi gebeurde is geen toeval: de eerste titelkaart meldt dat de film notabene gefinancierd werd door diens ministerie van cultuur. Het hoeft niemand te verbazen dat het verschil tussen de twee verfilmingen aanzienlijk is.
Waar INNOCENCE de visie van één filmmaker weergeeft, behoort de tweede verfilming tot het slag coproducties dat ooit tot Europudding werd bestempeld. Voor het scenario krijgen twee Italianen en twee Britten het krediet, de schilderachtige locaties en het leeuwendeel van het acteursensemble werden in Italië én Tsjechië gevonden, de Engelse nasynchronisatie is van twijfelachtige kwaliteit en de kar wordt getrokken door twee internationale namen die allang niet meer zo klinkend zijn. Onder regie van de Britse ambachtsman John Irvin krijgt ster Jacqueline Bisset de ondankbare taak de directrice van het internaat als een eenduidige harpij neer te zetten: als de studenten niet willen gehoorzamen mag ze haar hellehonden loslaten. Die studenten transformeren na de proloog binnen tien minuten van kleine meisjes tot de seksueel actieve pubers die Hadzihalilovic met opzet uit haar film hield.
Echt ranzig wordt het bij Irvin niet, maar plat is het gelonk van de jonge en oude lesbiënnes in het internaat voortdurend. Soms lijkt het alsof men Wedekind tot een soort HEAVENLY CREATURES heeft willen bewerken, maar de ontroering die Peter Jackson wist op te wekken blijft uit. THE FINE ART OF LOVE: MINE HA-HA is een film uit het land van showballetten en vieze kerels in de kleedkamer, en het feit dat de regering Berlusconi de staatskas benutte om de productie mogelijk te maken is uiteindelijk verontrustender dan alles wat er in de film gebeurt. Wie de uitzonderlijke kwaliteiten van INNOCENCE in twijfel trok, zou voor de aardigheid eens naar de Berlusconi-variant moeten kijken. Je weet niet wat je ziet!
Copyright Bart van der Put. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #71, najaar 2006.
