Er zijn films die aanvoelen als een zachte deken, die smaken als een kop hete chocomel op een koude winterdag, die je vervullen van hoop en liefde voor alle mensen. Zo’n film is A HORRIBLE WAY TO DIE niet.
De tweede film van Adam Wingard, na het experimentele en commercieel doodgeboren POP SKULL, is een regelrechte feel bad movie.
Vanaf het moment dat we kennismaken met hoofdpersonage Sarah (Seimetz) hangt er een fatalistische dreiging over de film. Sarah probeert haar leven weer op de rails te krijgen nadat haar vorige relatie op traumatische wijze op de klippen liep. Bij een praatgroep voor anonieme alcoholisten maakt ze kennis met Kevin (indie-filmmaker Swanberg), een nogal onopvallende jongen die het goed met haar voor lijkt te hebben. Lijkt, want je voelt aan je theewater dat Sarah erin wordt geluisd. Bovendien: dit is een film die ‘een vreselijke manier om te sterven’ belooft. Sarah is als een onwetend lammetje dat langzaam naar de slachtbank wordt geleid.
De tweede verhaallijn draait om seriemoordenaar Garrick Turrell (Bowen) die tijdens een transport naar een andere gevangenis weet te ontsnappen en vervolgens op een killing spree gaat waarbij vooral jonge vrouwen het moeten ontgelden. De film suggereert dat Turrell voortdurend vecht tegen zijn bloeddorstige natuur. Hij is oprecht beleefd tegen zijn slachtoffers, lijkt fysiek te walgen van zijn daden en zit na elke moord een poosje voor zich uit te staren. Het is een geforceerd soort dualisme dat moeilijk te rijmen valt met wat we weten over seriemoordenaars en dat daardoor makkelijk ongeloofwaardig wordt. Maar in de subtiele en naturalistische vertolking van Bowen werkt het wonderwel. Maar goed ook, want Wingard en scenarist Simon Barrett, die ook Wingards meest recente film YOU’RE NEXT schreef, hebben die overtuigende performance keihard nodig om de nogal vergezochte ontknoping verkoopbaar te maken.
In de laatste vijftien minuten komen de twee verhaallijnen op een akelige manier bij elkaar. En dan moet je vaststellen dat het sadistische spel waaraan Sarah wordt onderworpen niet wordt gespeeld door haar kwelgeesten, maar door scenarist Barrett. Het is zó bedacht dat je niet langer boos bent op de personages, maar op de schrijver.
Het is niet eens een onnodige kunstgreep. Barretts scenario werkt immers heel doelbewust naar dit moment toe. Onderweg geeft hij voor de getrainde kijker zelfs wat hints die de opzet verraden. Maar zelfs wie het niet doorheeft wordt in de laatste minuten zo ruw met de constructie van de schrijver geconfronteerd, dat A HORRIBLE WAY TO DIE ineens ook als karakterstudie zijn overtuigingskracht verliest. En dat is verdomd jammer, want het ijzersterke spel van de drie hoofdrolspelers, de puzzelstructuur in flashbacks, die duidelijk maakt welk verleden Sarah en Turrell met elkaar hebben, en het desoriënterende, impressionistische camerawerk maken deze akelige driehoeksverhouding lange tijd een even fascinerende als naargeestige kijkervaring.
Di: De Filmfreak (release op dvd: 30 januari). Copyright Roel Haanen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #94, februari 2012.
