Na vier jaar, is ‘ie er dan eindelijk: HORIZONICA, de film van Ramon Etman en zijn bende van 1236 vrijwilligers. De Eindhovense zombie-epidemie heeft zelfs het Nederlands Film Festival in Utrecht weten te bereiken.
Het is moeilijk streng doch rechtvaardig te blijven bij een film waaraan met zoveel enthousiasme is gewerkt door zoveel echte liefhebbers; zie ook het interview met Ramon Etman en Frans Brok in Schokkend Nieuws #71. HORIZONICA is een film die waarschijnlijk alleen de fans van horror en zombiefilms zal aanspreken. Je moet bereid zijn door de vele onvolkomenheden heen te kijken om te kunnen genieten van wat de film, met name in de tweede helft, te bieden heeft.
De meer dan 120 minuten zijn van zeer wisselende kwaliteit, variërend van slecht belichte en lelijke scènes (waarschijnlijk vier jaar geleden al geschoten) tot fragmenten die getuigen van onderweg opgedane ervaring en er soms zelfs beeldschoon uitzien. Storend is dat het geluid is gedubd. Die keuze valt te begrijpen omdat het zuidelijk accent van de acteurs snel moeilijk verstaanbaar wordt voor niet-Brabanders, maar het blijft een handicap. Ook de mate van acteertalent schommelt. Maurice van Turnhout en Amanda Smits schieten er positief uit; anderen spelen tenenkrommend amateurtoneel, daarbij trouwens niet geholpen door de vaak moeizame teksten. Wanneer bijvoorbeeld Nathan (Van Turnhout) stamelend zijn hart uitstort bij Jenny (Hsia), reageert deze op boekhoudertoon met ‘Kun je wat duidelijker zijn?’ Eerder in de film zorgde de constatering ‘Je hebt namelijk nogal een enorme wond op je hoofd’ ook al voor lachsalvo’s in de zaal.
Desondanks: HORIZONICA boeit. Na een warrig eerste kwartier, waarin een prachtige scène in een sneeuwstorm in het jaar 2021 blijkt plaats te vinden en we in een flashback zien hoe mevrouw Rooswater sterft, aldus het motief verschaffend aan zoon Merijn om, terug in 2006, het water in de omgeving van Eindhoven te besmetten met een zombievirus… komen de verhaallijnen goddank tot rust. Vanaf het moment dat een groepje eerstejaarsstudenten in het bos gedropt wordt en de zombie-epidemie uitbreekt, wordt de geschiedenis min of meer chronologisch verteld en kunnen Etman en de zijnen zich concentreren op waar ze het best in zijn: korte sketches met geslaagde grappen en heel veel smerige effecten.
Niet te missen zijn de geestige scène met zanger Armand (‘Ben ik te min’) in een kapsalon vol suikerzoete kleuren, het optreden van de Haagse televisiekok Pierre Wind in de videotheek en natuurlijk Lloyd Kaufman als mister T. Roma, zombiespecialist. Goud is de scène waarin Etman zelf de rol speelt van een onfortuinlijke postbode in rolstoel. Of wat te denken van de woedende Brabantse boer die ongenode gasten van zijn land jaagt: ‘Hé wa’is da veur tuig op me erf, nondenju! (en dan wijzend op de naderende zombies) Hedde ge uw vriendjes ook nog bijgehaald?’
Vrolijke ongein, die het Utrechtse publiek met een gulle lach beloonde, totdat het bloed werkelijk begon te vloeien: toen werd het toch even stil. Het special effects-team van HORIZONICA verdient een compliment voor enkele momenten die gerekend kunnen worden tot de smerigste en overtuigendste in de korte geschiedenis van de Nederlandse horrorfilm. Ook hier geldt dat de kwaliteit niet constant is, maar het zombie-vreetfestijn op een met bloed en darmen bezaaide vloer ziet er weergaloos uit, net als de make-up van plots opdoemende ondoden.
Sommige opnamen in het bos zijn sfeervol dankzij de belichting, de rook tegen de nachtelijke lucht, de langzame rijders en de hardrockmuziek. In enkele scènes is zelfs sprake van een spannende opbouw en timing. Dat de film als geheel onevenwichtig is, neemt niet weg dat HORIZONICA een rijkdom bevat aan momenten, oneliners en ideeën, waarover het na afloop plezierig napraten is.
De overlevende studenten en de leden van de special unit die we gedurende de film gevolgd hebben, ontmoeten elkaar uiteindelijk onder het huis van de man die de zombiebesmetting op zijn geweten heeft. Daar treffen ze geen zombies aan, maar vreemde kinderen, bizarre medische experimenten en mysterieuze polaroidfoto’s. De twee laatste scènes voeren ons weer terug naar 2021 en naar een surrealistische confrontatie met Merijn Rooswater.
Het is een finale waar eerlijk gezegd geen touw aan vast te knopen valt, maar die mij wel kon bekoren. Hij bewijst in ieder geval dat de mensen achter HORIZONICA, in tegenstelling tot zovele andere amateurs, voorbij de liefde voor de levende doden kijken en ook echt een verhaal te vertellen hebben. Op het Nederlands Film Festival, in het gezelschap van de andere technisch natuurlijk superieure – maar toch ook wel érg gelikte – Nederhorrorproducties, valt HORIZONICA daarom in positieve zin op als een gekke, rauwe en volstrekt eigen zombiefantasie.
Bioscoop- en dvd-release onbekend
Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 4 oktober 2006.
