Niet alleen de overtuigende smerige special effects, maar vooral het intelligente verhaal en de beklemmende duistere atmosfeer maakten de eerste HELLRAISER-film uit 1987 tot een onbetwiste klassieker. Het regiedebuut van schrijver Clive Barker liet de wereld kennis maken met de zogenaamde Lament Configuratie, een ingenieus geconstrueerde kubus die in de verkeerde handen de poorten opende naar een onderwereld die met zijn kettingen, haken en boeien nog het meest weg had van een uit de kluiten gewassen sm-kelder.
Met zijn gruwelvertelling over lust en begeerte ontpopte Barker zich als een vernieuwer van het horrorgenre, terwijl de leider van de troep hellewachters, het toen nog naamloze personage Pinhead, als de ultieme belichaming van het kwaad een universele cultstatus als horroricoon verwierf. Op succes volgen steevast sequels en dus werden de fans de afgelopen veertien jaar opgezadeld met maar liefst vier vervolgen. De eerste twee, waarin de mystiek verder werd uitgediept door stervelingen de hel te laten betreden (deel twee) en de ontstaansgeschiedenis van Pinhead te onthullen (deel drie), waren nog goed te pruimen. Met BLOODLINE, een rommelig drieluik waarin de geboorte van de puzzelbox uit de doeken wordt gedaan, werd de succesvolle serie echter definitief de das omgedaan. .Om de sage na het fiasco van BLOODLINE nieuw leven in te blazen is met HELLRAISER 5: INFERNO gekozen voor een alternatieve benadering van de puzzelbox en zijn desastreuze krachten. In een film noir-achtige setting (inclusief een ergerlijke voice-over) maken we kennis met de corrupte rechercheur Joseph Thorne (B-filmacteur Craig Sheffer, die in Barkers NIGHTBREED een snotterende zombie speelde). De onsympathieke antiheld krijgt met één van de meest mysterieuze zaken uit zijn carrière van doen: er waart een seriemoordenaar rond die zijn slachtoffers met vleeshaken uit elkaar lijkt te rijten en voor elke moord een kindervingertje achterlaat. Thorne komt deze zogenoemde ‘Engineer’ op het spoor en begint een speurtocht naar het kindje in kwestie, in de hoop het te vinden voordat de psychopaat opnieuw toeslaat. Los van moeilijk te negeren manco’s als slap acteerwerk en zelfs voor een videofilm opvallend slechte geluidseffecten is INFERNO in de kiem een intrigerende film met X-Files-achtige opzet, waarin een detective wordt geconfronteerd met bovennatuurlijke krachten. Het vervelende is echter dat dit soort films valt of staat met de climax, en in een HELLRAISER-film hoort Pinhead op dat punt de honneurs waar te nemen. In INFERNO komt hij zegge en schrijven twee minuten lang opdraven, waarmee één van de belangrijkste karakters van de serie tot een nietszeggende cameo wordt veroordeeld. De Black Pope from Hell was in de eerste film ook slechts enkele minuten in beeld, maar waar dat in Barkers origineel juist de fantasie prikkelde, wekt het in deel 5 slechts irritatie: Pinhead is hier verworden tot een moraliserende betweter, een flauwe afspiegeling van het angstaanjagende creatuur dat veertien jaar geleden zijn indrukwekkende entree maakte.
Copyright Robbert Blokland. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #50, p23.
