De ster van regisseur John Woo is rijzende. Hoewel al jaren beroemd en bemind in eigen land, was de Hongkongse filmer tot voor kort onbekend bij westerse filmliefhebbers. Stormenderwijs haalt hij nu de schade in. Actiefilms uit Hong Kong zijn een apart genre geworden (al betiteld als ‘heroic bloodshed’). Belangrijke westerse regisseurs belijden hun bewondering voor Woo’s werk en de regisseur zelf liet zich naar Hollywood lokken.
In de Cultvideotheek neemt Hong Kong inmiddels een eigen plank in en met Hard-Boiled bereikt het genre voor het eerst een breed Nederlands publiek. In Hard-Boiled speelt Chow Yun-fat inspecteur ‘Tequila’ Yuen, een keiharde politieman die op eigenzinnige wijze de georganiseerde misdaad bestrijdt. In de fenomenale openingsscène, in een Hongkongs theehuis dat volhangt met zangvogelkooitjes, komt het tot een karakteristiek John Woo-vuurgevecht, waarbij Tequila’s partner en vriend wordt doodgeschoten. Tegen de wil van zijn superieuren in gaat Tequila op wraak en gerechtigheid uit. Hij neemt het daarbij op tegen zowel de triade-familie van oom Hoi, als de moderne drugsmafia. Vrienden, verraders en undercover-agenten stichten verwarring en de wapenhandelaars hebben hun voorraden in een ziekenhuis verstopt, waardoor Tequila er zijn handen aan vol heeft om in de weg lopende patiënten het leven te sparen. Het verhaal van vriendschap, loyaliteit en verraad klinkt bekend; we hebben het in talloze variaties gezien, in de vorm van de vele buddy-cop films waarmee Amerika ons overspoelt. Maar in de handen van Woo wordt het thema nieuw leven ingeblazen. De held Chow Yun-fat, de grootste filmster van Hong Kong, heeft meer charisma dan Bruce Willis, Mel Gibson en Schwarzenegger bij elkaar. De actie is adembenemend en oogverblindend, de shoot-outs stroboscopisch gemonteerd. En er is melodrama, waarin niet alleen plaats is voor rechtschapen mafiabazen, maar ook voor keiharde huurmoordenaars met een goed ontwikkelde ethiek; waarin een verrader een geloofwaardige en zielige hoop ellende is, verachtelijk en deerniswekkend tegelijk, en waarin helden en boeven, terwijl ze elkaar om het hardst overhoop proberen te schieten, toch wederzijds respect opbouwen. Kijken naar Hard-Boiled is een guilty pleasure, want het geweld in Woo’s films is van het meest afkeurenswaardige soort: het is verheerlijkt, gestileerd en het biedt een abjecte dubbele moraal, waarin voor het leven van een enkele vriend, vrouw of kind hele hordes onschuldige omstanders neergemaaid mogen worden (en let wel: hier wordt geen seconde om gerouwd). Het toegevoegde melodrama in Woo’s films rechtvaardigt dit niet, net zo min als Sly Stallone’s Vietnamveteranen-tragiek dat doet als Rambo zijn bazooka omgordt. De hardcore fans zullen Woo’s BULLET IN THE HEAD (1990) onovertroffen vinden, want die film bevatte meer aanstootgevend (oorlogs)geweld, maar Hard-Boiled is de beste Woo tot nu toe, een perfekte actie-film. Met angst en beven zie ik de resultaten tegemoet van Woo’s verhuizing naar Hollywood. Van zijn eerste post-Hong Kong-produktie HARD TARGET, heeft producer Sam ‘Evil Dead’ Raimi al gezegd dat de regisseur zich heeft moeten inhouden omdat hij een R-rated film moet afleveren. Raimi: ‘Het zal John Woo op halve kracht zijn, maar het grote publiek kent hem niet: zelfs op halve kracht he will blow their socks off’. Schrale troost.
Copyright Bart Oosterhoorn. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #6, p8.
