Voor wie van oude films houdt, lijken laserdiscs geen erg aantrekkelijk medium. De hoge prijs van deze buitenmaatse cd’s wordt door verkopers immers vaak afgezet tegen de superieure beeld- en geluidskwaliteit van de digitale schijven. Maar wie zich verdiept in het enorme, gestaag groeiende aanbod van LD-titels, zal ontdekken dat de back-catalogue daarvan een zeer belangrijk onderdeel vormt.聽
Titels uit de oude doos doen het, ondanks het ontbreken van Dolby Surround, stereo of zelfs maar kleur, zeer goed en dit maakt mooie herontdekkingen mogelijk. Geloof het of niet, de Japanse GOJIRA, ofwel GODZILLA, KING OF THE MONSTERS, de tweede klassieke reuzenmonsterfilm na KING KONG en meer nog dan die aap de vader van ontelbare nakomelingen, is nog nooit in Nederland te zien geweest. Niet in de bios, niet op tv, niet op video. En het zal wel niet meer gebeuren dat GODZILLA als tie-in van de inmiddels grotendeels uitgewoede JURRASIC PARK-rage wordt ingezet. Voor genrefans is het dan ook een klein groot moment dat de film, bij gratie van een Amerikaanse release, nu eindelijk te bekijken is.
De plaat is inderdaad niets bijzonders. Aan de kinderachtige kleurentekening op de hoes is te zien dat distributeur toch nog op de Jurassic kids mikt, het geluid is mono en de versie is inderdaad de Amerikaanse, die exploitatiekoning Joseph E. Levine in 1956 op de markt bracht. De vele Amerikaanse sc猫nes waarin acteur Raymond Burr (Ironside, REAR WINDOW) als journalist commentaar levert op de rampen om hem heen dienden oorspronkelijk ter verduidelijking en vooral ook om de film minder Japans te maken. Tegenwoordig zijn ze lachwekkend en curieus: Burr kan vanuit 茅茅n hotelraam blijkbaar heel Tokio overzien, want van daaruit verslaat hij Godzilla’s verwoestende gang door de stad. De Amerikaanse inserts zijn duidelijk herkenbaar omdat ze meer contrast tonen dat het Japanse materiaal en er zijn leuke continu茂teitsfoutjes te ontdekken. Ondanks dat alles is GODZILLA een indrukwekkende film.
Bij mijn weten is het monster in de meer dan vijftien vervolgen nooit meer zo grimmig geportretteerd als in deze eersteling. Rubber pak en houterig acteerwerk ten spijt bevat GODZILLA een serieuze boodschap. Wie ziet niet de analogie, wanneer de wetenschapper Shimura twijfelt over het inzetten van zijn nieuwe allesvernietigende wapen tegen het overheersend machtige monster? Negen jaar na de bommen op Hiroshima en Nagasaki. Brrr.
Het is onbegrijpelijk dat Paramount samen met GODZILLA, KING OF THE MONSTERS de zeer kinderachtige GODZILLA’S REVENGE / ORU KAIJU DAISHINGEKI (1969) uitbracht. Waarom niet de obscure tweede (en laatste zwart/wit) Godzilla, GIGANTIS / GOJIRA NO GYAKUSHU, (1955)? Discipelen van de Church of Godzilla plengen in stilte een traan om de gemiste kans.
Copyright Bart Oosterhoorn. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #13, juni 1994.
