Van de nieuwe film van de regisseurs van CRANK verwacht je vooral: opwinding! Maar ondanks alle visuele stimuli die Mark Neveldine en Brian Taylor op ons afvuren, maakt zich in GAMER al snel verveling van je meester.
Het duurt even voor je in de hectische opening vol futuristische neon en oorlogsgeweld een verhaallijn zult ontwaren, maar uiteindelijk laat GAMER zich nog het beste vergelijken met THE RUNNING MAN, de cultfilm met Arnold Schwarzenegger uit 1987. In GAMER is de wereld in de ban van de online computergames van Ken Castle (Michael C. Hall). De megalomane multimiljonair is rijk geworden met Society, een variant op Second Life met dien verstande dat men in Society niet speelt met digitaal geanimeerde avatars, maar met échte mensen. Zij zijn middels nanocellen in het brein verbonden aan de computer van de speler. Volgens GAMER is die speler steevast een moddervette mannelijke nerd, zodat Society voornamelijk bevolkt wordt door hun wenspersonages: topless dames met blauwe pruiken. De film opent met een nieuwe gamehit voor Castle: Slayers. Het principe is hetzelfde, alleen komen in dit schietspel uitsluitend échte mannen voor. Het betreft veroordeelde gevangenen die écht bloeden en écht sterven. Indien zij dertig games overleven, winnen de gevangenen hun vrijheid. De populaire Kable (Gerard Butler) won er al 27, en heeft dus uitzicht op hereniging met zijn vrouw Angie (Amber Valletta) die ergens in Society ronddwaalt.
Op het bonusmateriaal van hun doorbraakfilm CRANK was al te zien dat Mark Neveldine en Brian Taylor het soort regisseurs zijn dat op de set voortdurend cool! krijst. Ook de regievisie in GAMER is samen te vatten in die vier letters en een vet uitroepteken. Extreme camerastandpunten, snelle montage, beeldruis, computergraphics, jumpcuts, kleurfilters – alle mogelijkheden van het montageprogramma Avid worden benut, terwijl men op de set vooral oorlog en seks in scène zet. Toch voelt het beeldenbombardement zo langzamerhand aan als oud nieuws. Van virtuele touch screens worden we niet meer warm. De skyscrapers met enorme videoschermen kennen we al sinds BLADE RUNNER. En de felgekleurde fetisjkleding in Society is inmiddels ook al gemeengoed. Een enkele keer is er een leuk detail – zoals het gegeven dat nieuwslezers in de toekomst kennelijk weer onbekommerd mogen roken en vloeken op tv – maar Neveldine en Taylor komen maar zelden met zulke vondsten. ‘Cool!’ betekent hier in de praktijk datgene wat iedere internet- of gameverslaafden cool vindt en dus al duizenden malen eerder heeft aangeklikt.
In CRANK zorgde een strak aangehouden uitgangspunt voor de broodnodige samenhang. Een tikkende klok – het hart van Chev Chelios kon het ieder moment begeven – stuwde het verhaal voort. In CRANK 2: HIGH VOLTAGE (in juli alleen in België uitgebracht) werkte het al niet meer, en GAMER hangt helemaal aan elkaar van losse ideeën en losse eindjes. Met veel aplomb wordt er bijvoorbeeld een gevaarlijke tegenstander met een strategisch voordeel geïntroduceerd, maar de confrontatie met hem veroorzaakt nauwelijks een rimpeling. Een ondergrondse verzetgroepering (onder leiding van rapper Ludacris en Alison ‘DRAG ME TO HELL‘ Lohman) helpt Kable ontsnappen uit het spelveld, maar na gedane arbeid zij worden domweg weggeschreven. Kables onvermijdelijke overwinning op de kwade gameontwerper is op de grote videoschermen in de stad te volgen en wordt begroet met applaus, maar tot een maatschappelijke omwenteling lijkt het allemaal niet te leiden. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Het resultaat is een film die zich tot op de laatste wending laat voorspellen: Kable ontsnapt, bewijst dat hij onschuldig werd veroordeeld, gaat op zoek naar zijn vrouw en bevrijdt haar en zijn kind. En dat alles door een held met brede onderarmen maar zonder enig gevoel voor humor. Zodat uiteindelijk deze poging om het Wow! van CRANK te evenaren, iets akelig verbetens krijgt.
Di: BFD (BE: 9 september / NL: 8 oktober)
Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 1 oktober 2009.
