‘Jezus, ik kan daar echt niet meer naar kijken!’ Aan het woord is regisseur Frank Henenlotter, geestdriftig in gesprek met zijn vaste trucagespecialist Gabe Bartalos. Het beeld uit FRANKENHOOKER dat de maker niet meer kan verdragen is zo’n beetje het enige clichébeeld uit de hele film, maar dat is niet de reden waarom Henenlotter er tabak van heeft.
Het toont de klassieke skyline van Manhattan, gefilmd anno 1989 en dus gedomineerd door de Twin Towers. De gevoelens van de filmmaker worden door miljoenen gedeeld, waar zijn andere verdriet over de vergankelijkheid der dingen minder universeel is gebleken. Henenlotter is een echte New Yorker, die opgroeide in de vervallen bioscoopjes rond Times Square, waar ooit niets anders dan horror en pornopulp vertoond werd. Hij maakte tussen 1982 en 1992 vijf films die daar heel goed hadden kunnen draaien. Daarna stokte de loopbaan van de filmmaker, en zorgde een monsterverbond tussen burgemeester Rudolph Giuliani en de firma Disney er ook nog voor dat de ranzige rosse buurt rond Times Square peutervriendelijk werd.
Een weerzien met de films van Henenlotter is voor ondergetekende ook om andere redenen een nostalgische aangelegenheid, want ik zag ze allemaal tijdens de doorleefde nachten van het Weekend of Terror in het Amsterdamse Tuschinski theater, dat de barbarij der hoer-roepers uiteindelijk ook in de ban deed. Stemt FRANKENHOOKER daarom verdrietig, of op zijn minst melancholisch? Hell no! De film blijft, net als Henenlotters BRAIN DAMAGE en zijn BASKET CASE-trilogie, een trefzekere dijenkletser vol aanstekelijk maffe vondsten. Die komen deels op het conto van special make-up effects-specialist Gabe Bartalos, die zich bij de regisseur herhaaldelijk te buiten kon gaan aan fysieke mutaties met een koddig surrealistisch karakter.
Het duo is op de nieuwe dvd van FRANKENHOOKER goed op dreef. Tijdens het hoogst amusante audiocommentaar kan Bartalos slechts sporadisch door de spraakwaterval van de filmmaker breken, maar in een twintig minuten lang segment dat hij zelf produceerde, laat de grimeur zich ook als tegendraads grappenmaker gelden. Wanneer hij bijvoorbeeld uitlegt dat locatie-opnamen bij low-budgetfilms altijd door geluidshinder geplaagd worden, doet Bartalos dat schreeuwend in een zaaltje waar een punkconcert plaatsvindt, met ondertitels. Grappig zijn ook de terugblikken van actrices Patty Mullen, die na de vertolking van het titelpersonage voor het moederschap koos, en Jennifer Delora, een kleurrijke Z-film-veterane die haar hele leven met de kijker deelt.
Helaas komt Henenlotter zelf niet in beeld en ontbreekt er ook enige inbreng van acteur James Lorinz, die door Delora als een aanstellerige diva wordt gekenschetst. De regisseur heeft in het audiocommentaar echter niets dan lof voor zijn hoofdrolspeler, en terecht, want Lorinz weet zijn volkomen gesjeesde Frankenstein-variant zo subliem neer te zetten dat de kijker alles van hem pikt, tot en met een scène waarin hij zijn brein met behulp van een drilboor stimuleert.
De twee torens zijn gevallen, Times Square is schoongeveegd, het Weekend of Terror ter ziele, maar FRANKENHOOKER is terug, en ze blijft een hoer om te koesteren.
EXTRA’S *** Copyright Bart van der Put. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #72 (2006), p 33.
