De Dustdevil, een vleesgeworden Namibische legende, verleidt een vrouw die hem een lift geeft om haar vervolgens op rituele wijze te vermoorden. Een Zuid-Afrikaanse detective volgt het bloederige spoor met hulp van een medicijnman, terwijl een voor haar echtgenoot vluchtende vrouw de moordenaar langs de weg oppikt. De reis voert steeds dieper de blakerende woestijn in.
DUST DEVIL is de tweede film van de, van oorsprong ZuidAfrikaanse regisseur Richard Stanley. Met zijn debuutfilm HARDWARE verwierf Stanley een grote schare fans en die zullen zeker niet teleurgesteld worden door zijn langverwachte terugkeer naar Afrika.
Ook nu steekt Stanley zijn bewondering voor spaghetti-westerns en Dario Argento niet onder stoelen of banken. Hij gaat zelfs zover om een affiche van Argento’s THE BIRD WITH THE CRYSTAL PLUMAGE plompverloren in de Namibische woestenij neer te zetten! In de plot, cameravoering en stylering van DUST DEVIL is de invloed van Sergio Leone echter het sterkst voelbaar. Net als bij HARDWARE prevaleert stijl boven inhoud en lijkt Stanley zijn videoclip verleden moeilijk te kunnen afschudden. De prachtige muziek van Simon Boswell knalt weer op stadionvolume de zaal in en rode kleurfilters zetten de woestijnlokaties in vuur en vlam.
Robert Burke speelt op overtuigend subtiele wijze de dreigend kijkende Dustdevil, terwijl een enigszins overbodige voice-over stem de mythevorming rond het titelpersonage nog verder probeert te versterken. De film bevat weinig special effects maar veel mooie beelden en vergeleken met HARDWARE is DUST DEVIL een duidelijke stap vooruit. Ik zie echter liever de originele ‘Man with no name’ uit Leone’s klassieke westerns. En wat doen die neukende walvissen eigenlijk op de soundtrack?
Copyright Bart van der Put. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #3, oktober 1992.
