Nadat hardrocker Rob Zombie in 2000 zijn spraakmakende regiedebuut HOUSE OF 1000 CORPSES had gedraaid, duurde het maar liefst drie jaar voordat de film werd uitgebracht. Universal en MGM wensten hun vingers niet te branden aan Zombies expliciete hommage aan de hardcore-horror van de jaren zeventig en uiteindelijk was het mini-major Lions Gate die ermee aan de haal ging. HOUSE OF 1000 CORPSES werd vervolgens een wereldwijd cultfenomeen en Lions Gate hoefde er dan ook niet lang over na te denken om in het vervolg te stappen.
THE DEVIL’S REJECTS pikt de draad op waar HOUSE OF 1000 CORPSES eindigde, maar ademt van begin af aan een radicaal andere sfeer. Waar Zombie in zijn debuut koos voor een kleurrijke, carnavaleske camerastijl in de traditie van SUSPIRIA en THE TEXAS CHAINSAW MASSACRE 2, maken dit keer de uitgebleekte, geelbruine tinten van de oorspronkelijke THE TEXAS CHAIN SAW MASSACRE en THE HILLS HAVE EYES de dienst uit, zowel in camerawerk als in production design.
Het effect van die keuze wordt meteen duidelijk. De film opent met een zenuwslopende shoot-out rond de vervallen boerderij van de psychopatenfamilie Firefly, die je eerder zou verwachten in BONNIE AND CLYDE of THE GODFATHER dan in een grungy horrorfilm. Deze lijn wordt in de rest van de film consequent doorgetrokken en resulteert in een intens grimmig, bij vlagen door merg en been gaand horrormeesterwerkje dat wat mij betreft zonder meer een plaats verdient in de top drie van het afgelopen jaar. Na eerder genoemde shoot-out, waarbij Otis (Moseley) en Baby (Moon Zombie) weten te ontkomen en later gezelschap krijgen van vaderfiguur Captain Spaulding (cult-icoon Haig), ontwikkelt de film zich tot een bizarre road movie, waarbij de door Zombie zorgvuldig samengestelde soundtrack met southern rock-klassiekers van o.a. The Allman Brothers Band, Three Dog Night en Lynyrd Skynyrd voor de spreekwoordelijke krenten in de pap zorgt.
Na de schok van de eerste kennismaking dringt overigens het besef door dat THE DEVIL’S REJECTS ook als komedie punten scoort. Zombies dialogen zijn messcherp en worden door zijn zorgvuldig geselecteerde cast met aanstekelijk enthousiasme over het voetlicht gebracht. Hoogtepunt is de scène waarin een hysterische filmcriticus (Robert Trebor) door sheriff Wydell (Forsythe) zijn kantoor wordt uitgejaagd nadat hij Elvis Presley heeft vervloekt omdat deze drie dagen vóór Groucho Marx overleed en daarmee alle aandacht van de media naar zich toe trok.
De 2-disc special edition-dvd van Paradiso wordt uitgebracht als steelbook. Vooralsnog onduidelijk is of daarop de enorme hoeveelheid bonusmaterialen is te vinden die de Amerikaanse uitgave begeleidt, waaronder diverse audiocommentaren, bloopers, make-up tests en complete versies van videoclips en speciaal voor de film vervaardigde commercials die regelmatig opduiken op tv-toestellen in de achtergrond. In elk geval wél op deze special edition: de bijna tweeënhalf uur durende documentaire 30 DAYS IN HELL: THE MAKING OF THE DEVIL’S REJECTS. Van de eerste productievergadering tot en met de laatste draaidag wordt een minutieus beeld geschetst van alles wat er komt kijken bij het maken van een hardcore horrorfilm. Daarbij ontpopt Rob Zombie zich als een gepassioneerd filmmaker met een scherp oog voor detail (‘Als er één ding is dat ik haat, dan zijn het slechte pruiken in miljoenenproducties!’), van wie horrorfans nog veel goeds kunnen verwachten. Een instant filmschool met als piepklein minpuntje dat het hele post-productieproces buiten beschouwing blijft.
Extra’s ****
Copyright Jan Doense. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #71, najaar 2006.
