VIDEO | Met de wetenschap dat juist het fort waar je je veilig waant, je huis, een doodenge plek kan zijn, hebben heel wat horrorfilmers hun voordeel gedaan. Maar dat je daar geen barokke spookkastelen op een dramatische klif voor nodig hebt, weet Hideo Nakata (RINGU) als geen ander.
De Japanse hoop in saaie dagen heeft in DARK WATER (originele titel: HONOGURAI MIZU NO SOKO KARA) aan een vervallen appartementenblok genoeg om ons in een wurggreep te houden. Vrijwel de gehele film speelt zich af in en om een grauw wooncomplex dat zelfs voormalige Oostblokkers te gortig zou zijn geweest. De alleenstaande Yoshimi haalt haar neus er niet voor op, want na een echtscheiding is elk nieuw begin welkom, ook als het de geur van betonrot en de smaak van traanvocht heeft.
Zouden het inderdaad tranen zijn die uit haar plafond druppelen, op de vloer van haar kale appartement waarvan de aanblik alleen al genoeg is om je in een depressie te storten? De vochtvlek begint onschuldig, maar hij groeit alsof het een levend wezen is. De oorzaak van de hardnekkige binnenregen moet natuurlijk in het bovenliggende appartement liggen, en met deze constatering wordt DARK WATER definitief een spookverhaal. Maar eerder al heeft Nakata een ijzingwekkende sfeer opgeroepen die je stokstijf laat toekijken, alsof elke beweging van jezelf het appartement zou kunnen doen instorten.
In stilte griezelen is iets waartoe Nakata zijn publiek ook bij het sublieme RINGU wist te bewegen, en dat is niet het enige wat de nieuwe film met de oude gemeen heeft. Beide zijn gebaseerd op een boek van de ‘Japanse Stephen King’ Koji Suzuki, hebben een vrouw met kind in de hoofdrol, en een ander kind dat de huiselijke situatie binnendringt, en dat alles gevangen in onontkoombare, sobere kaders die op gezette tijden als met een mes worden doorsneden. Een schaduw, een beweging in de deuropening, een rode schooltas, het zijn simpele manieren om de ‘onzichtbare ander’ de gebeurtenissen te laten bepalen, en Nakata gebruikt ze doeltreffend. Hij geeft zijn film een ziel door zich ook te concentreren op de eenzaamheid van Yoshimi en haar labiele situatie, die als een onderstroom de richting van de film bepaalt.
DARK WATER heeft daarnaast de juiste blauw-groene waas om je de de kilte te doen voelen die in Yoshimi’s hart raast. Ze zoekt naar de oorzaak van de wateroverlast, en zoekt zo zichzelf. Of ze zich hervindt valt uit het ambiguë, aangrijpende einde moeilijk op te maken. Het is te hopen dat Walter Salles in zijn Hollywood-remake, met Jennifer Connelly, John C. Reilly en Tim Roth, behalve dat slot ook het akelige appartementencomplex in het script behoudt, want DARK WATER heeft dat woonblok nodig als een whodunit een moordenaar.
Copyright 2004 Mariska Graveland. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #62, voorjaar 2004.
