Zelfs op overbekende genres als de superheldenfilm en de fake found footage film, zijn nog leuke varianten te bedenken. Dat bewijst CHRONICLE.
In Schokkend Nieuws #94 kwam debuterend regisseur Josh Trank uitgebreid aan het woord en werd ook scenarist Max Landis genoemd. Beide jongemannen groeiden op met film; Josh als zoon van documentairemaker Richard Trank, Max als de zoon van John Landis (AN AMERICAN WEREWOLF IN LONDON). Dat moet ze iets geleerd hebben over interessante filmconcepten. CHRONICLE overtuigt vooral met goede ideeën, om pas in de laatste akte ook met een aantal sterke special effects indruk te maken.
Andrew (Dane DeHaan) is een eenzame jongen. Lange tijd is zijn HD-camera zijn enige metgezel en die legt haarscherp vast hoe zijn dronken vader hem mishandelt, hoe de pestkoppen op school met hem sollen en hoe de cheerleaders over hem denken: ‘Could you not film us, please? It’s really creepy’. Wanneer hij met neef Matt (Alex Russell) en vriend Steve (Michael B. Jordan) de beschikking krijgt over superkrachten, is het begrijpelijk dat Spiderman’s ‘With great power comes great responsibility’ niet het eerste is waaraan hij denkt.
De jongens vinden in een kuil in het bos een mysterieus kristal dat hen de kracht geeft van telekinese. Het begint met legoblokjes, maar hun krachten nemen snel toe. Andrew’s camera legt vast hoe ze in de supermarkt geintjes uithalen, een auto op de parkeerplaats verplaatsen en uiteindelijk hoog in de wolken een balletje overgooien totdat een enorme Boeing hen bijna uit de lucht doet tuimelen. Ondertussen hoor je de jongens voortdurend giechelen. Andrew proeft, na een geslaagd demonstratie van zijn krachten op school, zelfs de zoete smaak van succes. Maar zei hij al niet dat hij het woord hybris niet kent? Dat is een redelijk sterke indicatie dat het niet bij kwajongensstreken blijven zal.
DeHaan, Russell en Jordan zijn geen acteurs die je heel erg bijblijven, maar als vriendengroepje zijn ze aangenaam om naar te kijken. Steve was altijd al de succesvolste van het stel, Matt krijgt ook een vriendinnetje (toevallig ook een meisje met een videocamera – de enige keer dat het script te gekunsteld aanvoelt), maar Andrew blijft alleen achter en gaat van kwaad tot erger. Als drama over een uiteenvallende vriendschap gaat het niet heel erg diep, maar de kwajongensstreken die ze uithalen zijn erg vermakelijk en de finale, waarin veel gevlogen wordt, levert het beloofde spektakel.
Trank is een slimme regisseur. In die finale gebruikt hij natuurlijk cgi, maar het is vooral de enscenering die werkt. Bijvoorbeeld: een taxi die uit de lucht valt. Je kunt de vfx-afdeling een taxi tegen een wolkenlucht laten animeren, maar je kunt het ook oplossen door met een goedkope consumentencamera in de taxi plaats te nemen en door de ruiten heen te filmen hoe de omgeving opeens razendsnel wegvalt. Trank kiest vaak voor dat laatste, en zijn oplossingen werken meestal beter dan die in een willekeurig big budget cgi-fest. Ook een leuke visuele vondst: Andrew past zijn telekinese ook toe op de camera!
Wat Tranks nieuwe plannen zijn is nog onduidelijk, maar Max Landis schrijft al aan een welverdiend vervolg.
Di: Fox (B: 15 februari, NL: 15 maart) Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 14 maart 2011.
