Anderhalf jaar na zijn wereldpremière in Cannes bereikt THE CHASER eindelijk de vaderlandse bioscopen. Gauw een kaartje kopen, want echte Aziatische meesterwerken (en dan bedoel ik niet de overgestileerde kungfu van de Chinese staatspropagandist Zhang Yimou) verdwijnen hier doorgaans een stuk sneller uit de zalen dan ze gekomen zijn.
in een van de eerste scènes zien we een ten dode opgeschreven jonge vrouw bij haar moordenaar in de auto stappen. Een whodunit wordt THE CHASER dus zeker niet. Een paar scènes later sluit de moordenaar, met het doorsnee uiterlijk van een rechtenstudent, een prostituee op in een ruimte die het midden houdt tussen een een slachthuis en een sterk verwaarloosde badkamer. Een tas met gereedschap wordt leeggeschud en de man kiest een hamer en een beitel om de schedel van de vrouw mee te bewerken. Staat regisseur Hong-jin Na misschien op het punt om de martelpraktijken van SAW nog eens dunnetjes over te doen? Nee, dat ook niet.
In THE CHASER laat Na ons om iets anders huiveren. Niet om gruwelen begaan door een gewetensloze sadist, maar om een in zichzelf gekeerde, onverschillige maatschappij die deze psychopaat ongestoord zijn gang laat gaan. Dat begint al met de pooier Joong-ho die zijn meiden in de klauwen van de meest onaangename klanten drijft. Ook als ze ziek zijn én alleenstaande moeder, zoals Mi-jin. Wanneer de laatste de zoveelste werkneemster blijkt te zijn van wie niets meer vernomen wordt, gaat Joong-ho over de rooie. Niet omdat hij zich zorgen om haar maakt, maar omdat hij vermoedt dat een concurrent zijn meiden een voor een aan het buitenland doorverkoopt. Dát kan hij niet op zich laten zitten. Joong-ho, ex-politieagent, stelt met veel branie een eigen onderzoek in en groeit al doende uit tot de onwaarschijnlijke held van de film.
Het verhaal van THE CHASER loopt over twee sporen. Alleereerst is er de speurtocht van de pooier die zich gaandeweg verantwoordelijk gaat voelen voor het lot van de verdwenen vrouwen, vooral wanneer hij wordt opgezadeld met het dochtertje van Mi-jin. Het tweede spoor is de lange reeks blunders van een incompetente politiemacht die niet weet te voorkomen dat de burgemeester van Seoul met stront wordt bekogeld, maar deze onbenullige kwestie vervolgens wel tot prioriteit maakt, ten koste van het moordonderzoek. Geen wonder dat de moordenaar geen krimp geeft wanneer hij eenmaal in de kraag is gevat; van deze sukkels heeft hij weinig te vrezen.
Die mengeling van thrillerplot en maatschappijkritiek, waarin ook nog plek is voor wat laconieke humor, doet denken aan het meesterlijke MEMORIES OF MURDER (2003) van Na’s landgenoot Joon-ho Bong. Ook daarin kan een moordenaar ongestraft zijn gang gaan. Zo gelaagd en indringend als de film van Bong wordt THE CHASER net niet, maar op één punt streeft Na zijn beroemdere collega voorbij: emotie. Zonder in goedkoop sentiment te vervallen maakt hij in een prachtige scène de pijn van Mi-jins dochtertje zichtbaar. Nadat het kind uit de afgeluisterde conversatie tussen Joong-ho en een straathoertje heeft begrepen dat haar moeder vermoord is, snijdt Na over naar een shot van een auto in de regen. Achter de voorruit zien we Joong-ho ongemakkelijk achter het stuur zitten, terwijl het kind naast hem haar mond wijd openspert voor een – voor de kijker onhoorbare – oerschreeuw van verdriet. Dat is niet alleen aangrijpend, het is ook een keerpunt voor de pooier die zich niet langer aan zijn morele verantwoordelijkheid kan onttrekken. Dat daarmee de wereld nog niet gered is, wordt ons aan het slot van de film hardhandig ingepeperd. Maar Joong-ho die de wacht houdt aan het bed van Min-ja’s dochtertje – het is in ieder geval een begin.
Di: Cinéart (BE: 6 mei / NL: 10 september)
Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 6 september 2009.
