Bij zijn introductie van CASTLE FREAK tijdens de nachtmarathon van het 13e Festival van de Fantastische Film werd Stuart Gordon vanuit het publiek bekogeld met M&M’s, waarop hij zijn toespraakje afkapte met de woorden ‘I think I’ve got just the film for you!’
Helaas bleek dat niet het geval te zijn. Halverwege de vertoning verliet Gordon haastig het Tuschinski theater, onthutst door de storm van verbale kritiek die zijn film losmaakte. Zelden voelde ik me in de dertienjarige geschiedenis van het Weekend of Terror meer plaatsvervangend beschaamd. De volgende dag reageerde Gordon laconiek op het incident. ‘We hebben er allebei iets van geleerd. Voortaan moet ik zo’n film laten beginnen met een heftige openingsscène. En jullie moeten een film die langzaam op gang komt niet meer programmeren in een dergelijke marathon’.
Kan zijn, maar dat neemt niet weg dat de WoT-programmeurs tijdens een eerste kennismaking met CASTLE FREAK in Cannes unaniem van mening waren dat deze film koren op de molen zou zijn van de ‘hoer-roepers’ in Tuschinski. Een zieke variant op het ‘Beauty and the Beast’-thema met enkele all-out horrormomenten, en bovendien een hernieuwde samenwerking tussen de maker van en de hoofdrolspelers uit RE-ANIMATOR: wat zou een hardcore Tuschinski-ganger nog meer willen? Pinhead, Freddy, minder gelul, meer blote tieten en meer bloed, waarschijnlijk. Als programmeur moet je ook met alles rekening houden.
Hoe dan ook, binnenkort verschijnt CASTLE FREAK op video en voor de liefhebbers met enig onderscheidingsvermogen dient er nogmaals op gewezen te worden dat dit onderhoudende en uitermate grimmige filmpje beslist niet gemist mag worden. Het verhaal in een notedop: het Amerikaanse gezin Reilly (Combs, Crampton en blinde tienerdochter Dollarhide) arriveert in Italië, waar het een kasteel heeft geërfd. In de kelders zit al veertig jaar lang de inmiddels volledig verwilderde zoon van de laatste kasteeleigenares opgesloten. Deze grijpt de komst van de Reillys aan om uit te breken en dochter Jessica te belagen.
Alleen al de verontrustende scènes waarin het kwijlende monster, slechts gehuld in een om zijn groteske hoofd gewikkeld laken (saillant detail: zijn geslachtsdeel werd ooit door zijn sexueel gefrustreerde moeder afgesneden, maar het restant is voortdurend goed zichtbaar), het weerloze meisje belaagt, maken CASTLE FREAK de moeite van het bekijken waard. Voor de verandering kent de film ook nog eens een bijzonder unhappy end en werd hij geheel op locatie in Charles Band’s Italiaanse kasteel gedraaid, hetgeen een gelijkenis met de betere Europese horrorfilms uit de jaren zeventig compleet maakt.
Gordon zegt het zelf: de film moet even op gang komen, maar gaandeweg ontkomt de kijker toch niet aan een aangenaam beklemmend gevoel dat de laatste jaren maar al te vaak afwezig is in het horrorgenre.
Copyright Jan Doense. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #25, juli/september 1996).
