U heeft het foldertje ongetwijfeld ook in de bus gehad: ‘Zo houden we grip op de griep.’ Woordspelige gezondheidsambtenaren stellen zelden gerust, maar als u zich écht de stuipen op het lijf wilt laten jagen, dan moet u naar CARRIERS.
Bekijk CARRIERS, zolang deze verspreidingshaarden nog open zijn, dan het liefst in een volle bioscoop vol snotterige, hoestende en onhygiënische landgenoten. Als deze epidemiefilm iets teweegbrengt, dan is het wel een acute aanval van smetvrees. De Spaanse regisseurs Álex en David Pastor maakten tot nu toe alleen televisie en korte films, maar slaan bij hun Amerikaanse debuut toe met een verrassend geslaagde horrorfilm. En dat na een lange incubatietijd: de film lag al een jaar op de plank tot STAR TREK opeens hoofdrolspeler Chris Pine in de schijnwerpers zette.
Ryan (Pine), zijn broertje Danny (Lou Taylor Pucci) en hun vriendinnen Bobby (Piper Perabo, COYOTE UGLY) en Kate (Emily VanCamp) reizen over de verlaten wegen van Texas. Er zijn een paar regels, zo wordt ons verteld. Regel #1 is simpel: ‘Vermijd bevolkte gebieden.’ Een stilstaande auto illustreert meteen waarom. De bestuurder smeekt het viertal om hulp voor zijn zieke dochtertje. Maar wanneer ze hoest, kleurt haar hele mondkapje bloedrood. Paniek. De vier geven gas. Wanneer of hoe het virus is uitgebroken vertelt CARRIERS niet, maar het blijkt razend besmettelijk. Zie dat maar te overleven.
De volgende twee regels moeten daarbij helpen: #2: ‘Als je in contact komt met andere mensen, ga er dan vanuit dat ze het hebben.’ #3: ‘Raak niets aan dat niet is gedesinfecteerd.’
De opzet van CARRIERS is de eenvoud zelve: de vier hoofdpersonen, een paar bijfiguren en de vrijwel uitgestorven locaties. Álex en David Pastor hadden waarschijnlijk geen geld, en vooral geen noodzaak, voor grote hordes geïnfecteerde zombies. Ze hebben aan een paar details genoeg om een afschuwelijk toekomstbeeld te schetsen: een laatste onbeantwoorde noodoproep over de radio, een uitgestorven vakantieoord, het drijvende lijk van een man in een beschermend wit pak… en een of twee goede schrikmomenten. En ze houden het geloofwaardig: nooit zagen we zoveel mensen, zolang in de weer met mondkapjes, handschoenen en desinfecterende schoonmaakmiddelen. Straks staan we allemaal zo.
Wat CARRIERS vooral sterk maakt, is dat het verhaal ook dramatisch klopt. In zekere zin doet de film denken aan THE MIST (Frank Darabont, 2007) dat ook met één gegeven en één locatie iets bleek te kunnen melden over de menselijke soort. En net als Darabont vergulden ook de gebroeders Pastor de bittere pil niet. De vier vrienden proberen naar de kust te komen, waar ze veiligheid hopen te vinden in het hotel waar Ryan en Danny als kinderen opgroeiden. Zullen ze onderweg die vader helpen met zijn besmette dochter? Pine is prima als de egoïstische klootzak die bereid is echt álles te doen of te laten om te overleven. De anderen hebben meer last van hun geweten. ‘#4. Pak wat je nodig hebt en kijk niet achterom,’ luidt de laatste regel waarnaar ze leven. Maar als het virus niet alleen vreemden treft?
DI: Independent (NL: 24 september / BE: 30 september). Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 17 september 2009.
