Toen Ben Cross in zijn rol als afwezige vader de fantasiewereld van zijn dochter binnenstapte in PAPERHOUSE, veroorzaakte zijn woedende kreet bij mij een gevoel van angst en afgrijzen dat ik tijdens een vijftien jaar durende zoektocht naar de ultieme horrorfilm zelden had ervaren.
PAPERHOUSE en regisseur Bernard Rose verwierven met dat moment een rotsvaste plaats in mijn Horror Hall of Fame. Vier jaar na de produktie van zijn debuut keert de regisseur terug naar het horror-genre met de verfilming van Clive Barker’s korte verhaal The Forbidden. Aangezien Barker ook al lange tijd een persoonlijke favoriet is, waren mijn verwachtingen omtrent CANDYMAN hooggespannen. Mijn teleurstelling is dan ook groot, nu blijkt dat de film niets meer is dan een stijlvolle variant op het supernatural slasher-genre, dat door een overdosis Freddy Krueger & Co. volkomen futloos is geworden.
In CANDYMAN stuit doctoraal-studente Helen Lyle (Madsen) tijdens een onderzoek naar stadslegenden op de mythische titelfiguur, wiens verschijning kan worden opgeroepen door in een spiegel te kijken en daarbij vijf maal zijn naam te noemen. Bij haar zoektocht naar de herkomst van de moordzuchtige legende komt Helen in het getto van Chicago terecht, wat de regisseur de gelegenheid geeft te laten zien dat je daar als rijke blanke vrouw maar beter weg kunt blijven; het is tenslotte geen safari-park. Wes Craven wist in THE PEOPLE UNDER THE STAIRS nog een aardig commentaar op de omstandigheden in vervallen stadswijken te geven, bij Rose blijft het bij aapjes kijken. Intussen weet de regisseur nauwelijks spanning op te bouwen en wordt het wachten op dat ene moment waarop hij je die onverwachte klap toedient nooit beloond. Jammer.
Copyright Bart van der Put. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #6, april 1993.
