Door Coppola c.s. wordt BRAM STOKER’S DRACULA met gepaste trots aangemerkt als de eerste authentieke verfilming van de klassieke roman uit 1897. Dat is geen grootspraak: niet eerder werden de door Stoker beschreven personages en gebeurtenissen zo nauwgezet tot een filmscenario bewerkt.
De enige dichterlijke vrijheid die James Hart zich daarbij gepermitteerd heeft, blijkt te resulteren in een versterking van de verhaalstructuur: in een proloog voert hij de historische Dracula op, een 15e eeuwse Roemeense prins, wiens echtgenote zelfmoord pleegt na ontvangst van een vals bericht over zijn overlijden tijdens een kruistocht. Vervolgens verwerpt Dracula het christelijk geloof en sluit een pact met de duivel. Wanneer hij in het 19e eeuwse Londen Mina Harker ontmoet, herkent hij in haar het evenbeeld van zijn geliefde Elizabeta. Een onmogelijke romance ontstaat, waarbij Dracula bijna tegen wil en dank Mina tot de zijne tracht te maken.
Zoals van Coppola verwacht kon worden, is BRAM STOKER’S DRACULA een eigenzinnige film. Door alle scènes, tot en met de exterieurs, in de studio te draaien, werd een merkwaardig ouderwets aandoende look verkregen die herinnert aan de horrorklassiekers van Universal. Dit effect wordt nog verterkt doordat het merendeel van de special effects, onder supervisie van Coppola’s zoon Roman, in camera gecreëerd werd met gebruikmaking van ouderwetse hulpmiddelen als spiegels, valluiken en achteruit draaiende camera’s.
Als er één nadeel aan deze oogverblindende film kleeft, dan is het dat de gebeurtenissen elkaar soms te snel opvolgen en dat diverse personages onvoldoende uit de verf komen. Om Stoker’s romantische horrorverhaal ècht recht te doen was een film van vier uur (in plaats van twee uur en tien minuten) geen overbodige luxe geweest. Het is dan ook te hopen dat er ooit nog een extended version van BRAM STOKER’S DRACULA zal verschijnen, want het hart van deze film zit absoluut op de goede plaats. N.B. Wie na afloop de betovering niet meteen wil verbreken, doet er verstandig aan voor de aftiteling de zaal te verlaten om zodoende niet geconfronteerd te worden met het volstrekt misplaatste ‘Love Song for a Vampire’ van Annie Lennox.
Copyright: Jan Doense. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #4.
