Het opnieuw uitbrengen van oude films in nieuwe-, uncut- of director’s cut-versies gebeurt al enige tijd regelmatig in het video- en laserdiscmedium.
Nieuwe ideeën zijn niet meer nodig, er hoeft zelfs geen camera meer aan te pas te komen en er zijn genoeg cinefielen die meteen bereid zijn met klinkende munt te betalen voor een special edition. Maar moeten we wel zo blij zijn met deze ontwikkeling? Wie zich nog het verschil tussen CLOSE ENCOUNTERS OF THE THIRD KIND en zijn special edition herinnert, zal het misschien met me eens zijn dat die film er niet beter op werd. Naar verluidt is William Friedkin voor de director’s cut van zijn seriemoordenaarsfilm RAMPAGE zo rigoureus in zijn eigen werk aan het snijden geweest dat de film van een pleidooi tegen de doodstraf is veranderd in een ode aan de elektrische stoel. Ook daarover zal je mij geen lofzang horen afsteken.
BLADE RUNNER: THE DIRECTOR’S CUT doet mijn hart al evenmin sneller kloppen, want de film verschilt dermate weinig van het origineel dat financiële motieven de enige rechtvaardiging lijken te zijn voor deze re-release. Het grootste verschil met het origineel is het ontbreken van Harrison Fords voice-over, een verwijzing naar de detectivefilms van de jaren veertig en vijftig, die diende ter verduidelijking van de plot, hetgeen nu een overbodige noodgreep blijkt te zijn geweest. Nieuw is een scène waarin Ford over een eenhoorn droomt, een profetische verwijzing naar Scotts LEGEND. Analytische toeschouwers kunnen aan de gang met de analogie eenhoorn/replicant; beide mythische wezens ontsproten aan de menselijke fantasie, maar of we daar veel wijzer van worden valt te betwijfelen.
Naast het verwijderen van Fords geleuter is de belangrijkste ingreep in deze BLADE RUNNER het inkorten van het einde. Daar mogen we blij mee zijn, want de oorspronkelijke, door studiobonzen afgedwongen coda haalde de hele film onderuit. Ford kreeg zijn mechanische vriendin en samen reden ze door een prachtig natuurgebied de zon tegemoet, wat de vraag opriep waarom er eigenlijk nog zoveel mensen in dat smerige Los Angeles bleven wonen. Nu komen ze na het verlaten van Fords appartement niet verder dan de lift, voor de aftiteling over het scherm rolt. Een passend einde voor een mooie film die niet sensationeel vernieuwd is, maar als overdonderend visueel spektakel ook niets aan kracht heeft ingeboet.
Distributie: Warner Bros. Copyright: Bart van der Put. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #5.
