Arme Deborah Logan heeft niet zomaar last van ‘a senior moment’ of ‘gewone’ Alzheimer. Iets of iemand heeft bezit genomen van de oude dame. ‘Ma! Fight him!’
Natuurlijk is er toevallig een documentaire-ploeg aanwezig om het allemaal haarfijn vast te leggen. Aanvankelijk lijkt regisseur Adam Robitel een frisse variant gevonden te hebben op de sleetse fake found footage-formule. Mia Medina (Michelle Ang) en haar camera- en geluidsmannen werken aan een medisch programma over de Ziekte van Alzheimer. In een informatief animatiefilmpje wordt ons uitgelegd wat dat precies is. Specialisten in witte jassen worden geïnterviewd. We leren iets over de hippocampus. Een interview met een ervaringsdeskundige, patiënte Deborah Logan (Jill Larson), moet nog meer inzicht verschaffen.
Het ware origineel geweest als Robitel die vorm had weten vast te houden. Helaas verzandt THE TAKING OF DEBORAH LOGAN al snel in de bekende clichés. Wanneer Deborah het interview probeert af te zeggen, wordt duidelijk dat Mia vooral op sensatie uit is. De jongens van de crew lopen weer te klagen en te klooien. De vorm van de medische documentaire wordt, vanaf het moment dat Deborah de geluidsman aanvalt, vervangen door geren met de camera en gesluip door donkere ruimtes. Zeker in de tweede helft veranderd THE TAKING OF DEBORAH LOGAN tot een amorfe aaneenschakeling van krijsende mensen, zeezieke camera’s en beeldruis.
Mét de gebruikelijke fouten en onwaarschijnlijkheden. Halverwege loopt de geluidsman weg: het heeft geen enkele consequentie voor de geluidskwaliteit in de rest van de film. In Nederland ontstond schandaal toen RTL camera’s wilde plaatsen in het VU Medisch Centrum. In THE TAKING OF DEBORAH LOGAN is dat geen enkel probleem en zijn de bewakingscamera’s zelfs vrij artistiek geplaatst. En hoe nader je, ongezien, een schuur in het pikkedonker met een enorme lamp op je camera? Waar komt trouwens die tweede camera opeens vandaan die de cameraman van op de rug filmt?
Robitel verprutst ook de dramatische potentie van THE TAKING OF DEBORAH LOGAN. Jill Larson en vooral Anne Ramsay, als Deborahs dochter Sarah, zijn goede actrices. In de eerste helft lukt het ze om hun personages enig leven in te blazen. Deborah raakt in paniek omdat ze het tuinschepje verloren is. Het ding blijkt in het vriesvak te zitten. Sarah, lesbisch en arm, worstelt met de kostbare zorgplicht voor de moeder die haar altijd afkeurde. Het verlies van Deborahs geheugen wordt nóg schrijnender omdat ze vroeger de telefonische antwoorddienst leidde en vanachter haar switchboard kennis nam van ieder geheim om haar heen.
Altzheimer is een angstaanjagende ziekte: je geheugen verliezen, verdwalen in je eigen huis, je geliefden niet meer herkennen… Mensen met familieleden die aan de ziekte lijden zullen misschien moeite hebben met het idee van een horrorfilm over Alzheimer (‘I don’t want to be exploited,’ zegt Deborah ergens), maar dat is natuurlijk precies wat goede horrorfilms horen te doen: onze angsten uitbuiten. Robitel laat jammer genoeg de kans liggen om je echt deelgenoot te maken van Deborahs verwarring. Uiteindelijk benadert hij haar van buiten af: als de bezeten vrouw, het monster. Daarmee wordt THE TAKING OF DEBORAH LOGAN inderdaad een beetje respectloos: ten opzichte van de patiënten, de twee hoofdrolspeelsters, de bioscoopbezoeker en vooral ten opzichte van de paar goede ideeën die er wel in zitten.
Di: DFW. NL: 29 januari 2015, BE 26 augustus 2015. Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 28 januari 2015.
