Met zijn laatste roman NOS4A2 stak Joe Hill zowaar Stephen King naar de kroon. Gek is dat niet: de zoon erfde het talent van zijn vader. Moet die zich echt zorgen beginnen te maken nu zoonlief met de verfilming van Horns ook zijn weg naar Hollywood gevonden heeft?
Het is nog een beetje voorbarig om van een echte vadermoord te spreken, maar de manier waarop Hill zijn plaats opeist in het genrelandschap herinnert aan hoe King dat begin jaren zeventig deed. Kings romans trokken toen de aandacht van talentvolle regisseurs als Brian De Palma; Hills werk nu dat van jonge honden als Alexandre Aja.
Het oeuvre van de Franse regisseur waaiert sterk uiteen (van het strakke HAUTE TENSION, langs de remake van THE HILLS HAVE EYES, naar het uitbundige PIRANHA 3D) maar zijn films verraden allemaal een eigen stempel. Aja lijkt zich moeiteloos te kunnen buigen naar de conventies van het genre, maar blijft tegelijkertijd compromisloos zichzelf. Je weet nooit wanneer hij plotseling genadeloos uithaalt.
Die combinatie van flexibiliteit en eigenzinnigheid is nodig om te voorkomen dat HORNS als een kaartenhuis ineenstort. Het boek wisselt immers voortdurend van toon en stemming. HORNS is sprookjesachtig, mysterieus, duister, grappig, nostalgisch en af en toe griezelig. Dat is heel veel tegelijk. Aja moet jongleren om alle balletjes in de lucht te houden.
Dat lukt meestal wel omdat de regisseur vaak goede oplossingen bedenkt. Aan het begin van de film zit meteen een scène die dat goed illustreert. Twee tortelduifjes, Ig (Daniel Radcliffe) en Merrin (Juno Temple), rollebollen dolgelukkig op een dekentje in het bos. De zon schijnt, de kleuren zijn fel. Vervolgens zakt de camera door de grond naar beneden en zien we een dronken en treurende Ig zijn roes uitslapen op de vloer, terwijl de camera 180 graden rondtolt. Het is één beweging die veel vertelt.
Aja houdt die visuele flair geen hele film vol. Vooral in het middenstuk heeft hij de handen vol aan de plot die Ig naar voren schuift als mogelijke moordenaar van Merrin en hem ook nog andere kopzorgen bezorgt: na een avondje doorzakken groeien er plotseling hoorns uit zijn hoofd. Als Ig even later wat onwennig met een hooivork staat te zwaaien en er slangen over zijn lichaam kronkelen, kun je je niet aan de indruk onttrekken dat de duivel in hem gevaren is.
Net als zijn vader gebruikt Hill het fantastische genre als een metafoor voor ernstigere onderwerpen: geloof, dood, hoop en liefde. Wat je letterlijk ziet kun je figuurlijk interpreteren. De schaduw van King is nooit ver weg. In de lange flashbacks naar de jeugd van Ig en Merrin verwacht je elk moment het Stand By Me-deuntje op de achtergrond te horen.
Aja moet zoals gezegd alle zeilen bijzetten om de wirwar aan genres, stijlen en invloeden aan elkaar geknoopt te krijgen. Af en toe is de toon verkeerd, zoals bij de twee homoseksuele politiemannen of de vervelende voice-over. Vaak weten de stijlbreuken wel te verrassen, zoals bij een onverwachte splatter-scène bij een vuurgevecht in het bos.
Het is pas op het einde dat de duivel zijn ware gelaat toont. HORNS is anderhalf uur lang een interessante en onderhoudende film, maar gaat een half uur te lang door. Ook hier ontkomt Hill niet aan de vergelijking met King in wiens werk het einde vaak het zwakst is. Verduiveld toch!
Di: DFW (Release BE 12 november, NL: 13 november 2014). Copyright Hans Dewijngaart. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 12 november 2014.
