In THE EXORCIST kregen ze alles om de oren, in HELLBENDERS zijn het de priesters zelf die zich mogen laten gaan: “The power of Christ compels you, you fucking cocksucker!”
Dat horrorkomedies en priesters uitstekend hand in hand kunnen gaan, bewees Peter Jackson in BRAINDEAD. Wie herinnert zich niet de scène waarin Father McGruder op het kerkhof een stel zombies een lesje kungfu gaf? In HELLBENDERS is het niet één, maar een hele groep drinkende, vloekende en vechtende priesters die ons tegen het kwaad moeten beschermen. De grofgebekte priesters noemen zichzelf de Augustine Interfaith Order of Hellbound Saints en zijn de hele dag bezig met zondigen. Want door alles te doen wat God verboden heeft, zijn ze sneller vatbaar voor demonen. En eenmaal bezeten kunnen de priesters – door middel van zelfmoord – de demonen weer meenemen naar de Hel.
Het idee van schrijver en regisseur J.T. Petty, die de film baseerde op zijn eigen graphic novel, is aardig, maar je bent er als kijker opvallend snel op uitgekeken. Meteen bij de introductie toont Petty ons de rokende, neukende en zuipende priesters. Dat is even geestig, maar het is eigenlijk de enige grap waarop de film leunt. De charismatische Clancy Brown is best amusant als de voortdurend scheldende leider Angus, maar dat ene trucje blijft niet heel lang leuk. Iedere priester in het gezelschap heeft slechts één karaktereigenschap meegekregen (de verwijfde homoseksueel, de stoere vrouw, de dikke loser) en moet het daar de rest van de film mee doen.
Je hoopt nog dat Petty de priesters op zijn minst in een paar geestige situaties zal plaatsen, maar ook dat valt tegen. Ze worden van hort naar her gestuurd, maar dat leidt zelden tot komische momenten. De warrigheid is zelfs een ander groot probleem van de film. Het script biedt een aaneenschakeling van losse scènes die hoogstens een kleine glimlach genereren en als los zand aan elkaar hangen. Een voorbeeld is de nevenplot rond het liefdesleven van hoofdpersonage Lawrence, dat zo karig wordt ingezet dat je als kijker er amper iets van meekrijgt, laat staan inziet wat er grappig aan is. Petty lijkt af en toe vergeten te zijn dat komedie afhankelijk is van goede timing. Hij zit er steevast naast.
Wie tot slot verwacht dat HELLBENDERS qua horror nog wel geslaagd is, heeft ook pech. Er verschijnen hier en daar wat demonen op het toneel, maar indrukwekkend zijn deze verschijningen niet. Hier en daar een streepje make-up op het gezicht. Her en der worden wat oren afgebeten en wordt met een stiletto gestoken. Daar houdt het qua actie en gore wel mee op. De lelijke special effects werken meestal erg afleidend. Zelfs het grote slotgevecht – waarin de priesters de strijd met de demonen aangaan – is slappe hap. Het is eigenlijk verrassend en tevens spijtig dat een film over grofgebekte priesters die demonen te lijf gaan uiteindelijk zo suf en saai is geworden. Dan toch maar die scène uit BRAINDEAD weer eens opzetten.
Di: A-film. Release op dvd: 2 september 2014. Copyright Jasper ten Hoor. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 15 september 2014.
