Hiernaast ziet u de prachtige, originele poster van AS ABOVE, SO BELOW. Was er maar net zoveel moeite en creativiteit in de film gestoken, dan waren we er misschien wél van ondersteboven geweest.
In AS ABOVE, SO BELOW gaat de jonge en gedreven archeologe Scarlett op zoek naar de steen der wijzen. Aanwijzingen leiden haar naar Frankrijk, waar ze een team, bestaande uit onder andere een archeoloog en een cameraman, verzamelt om de zoektocht te vervolgen in de catacomben onder Parijs. Daar blijkt het, vanzelfsprekend, niet pluis.
AS ABOVE, SO BELOW is de zoveelste in de schier eindeloze reeks fake found footage horrorfilms. Het uitgemolken idee begint ondergetekende flink de keel uit te hangen, maar vanuit het perspectief van de producenten is de keuze voor deze vorm wel te begrijpen; het is goedkoop en kennelijk populair bij het publiek.
De stijlvorm leent zich ook voor gemakzucht: personages stellen zich voor aan de camera en leggen en passant wat plotdetails aan ons uit. Dat scheelt de regisseur, in dit geval John Erick Dowdle, een hoop werk. Dowdle hakte al eerder met het found footage bijltje voor THE POUGHKEEPSIE TAPES en de [REC]-remake QUARANTINE. Hij zat ook in de regiestoel bij DEVIL.
Zijn vierde film begint wel aardig. Scarlett en consorten moeten puzzels oplossen en cryptische aanwijzingen opvolgen om op het juiste spoor te komen. Een soort THE DA VINCI CODE, maar dan met spoken. Het oplossen van de raadsels gaat echter zó snel dat je als kijker nauwelijks kan volgen wat er gebeurt – maar dat kan ook aan het bij het subgenre horende rommelige camerawerk liggen.
Datzelfde camerawerk staat ook de spanning in de weg. Zo is de scène waarin één van de personages even vast komt te zitten in een tunnel, zo gefilmd dat de dreiging geen moment voelbaar wordt. Het is überhaupt teleurstellend hoe weinig spanning de film genereert. Grotten en tunnels zijn een perfecte locatie voor horror, maar veel winst weet Dowdle daar niet uit te halen, een enkel geslaagd schrikmomentje daargelaten.
Er zitten wel een paar momenten in die potentie hebben. Bijvoorbeeld wanneer er plots een spooktelefoon rinkelt onder de grond. Zodra ze opneemt, noemt een griezelige stem haar naam: “Scarlett…”
In de volgende scène is echter iedereen die griezelige telefoon alweer vergeten. En zo vergaat het meer ideeën uit het scenario. Dat is jammer, want op zich stipt Dowdle, die samen met zijn broer het scenario schreef, wel interessante onderwerpen aan. Zo worden de personages vrij letterlijk geconfronteerd met geesten uit hun verleden en hebben de broers duidelijk inspiratie geput uit Dante’s Inferno. Echt goed uitgewerkt worden die ideeën helaas niet.
Wel is de film vaak onbedoeld hilarisch. Wanneer de groep ontdekkingsreizigers vlak na hun afdaling in de grotten een paar halfnaakte sekteleden tegenkomt, wordt er schouderophalend gereageerd: “Er zijn hier beneden altijd rare types.” Ook komisch: wanneer ze op een eeuwenoud lijk stuiten, roept iemand: “He’s dead!” No shit, Sherlock!
Het ontbreekt de broertjes Dowdle niet aan aansprekende ideeën of ambitie. Wellicht ligt het aan het found footage-jasje, een te klein budget of het gemankeerde scenario; AS ABOVE, SO BELOW gaat desondanks kopje onder.
Di: Universal Pictures International (Release NL: 4 september 2014). Copyright Lieuwe van Albada. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 2 september.
