De Spaanse thriller GRAND PIANO wordt in Nederland uitgebracht als BLACKMAIL en kreeg in Duitsland de toevoeging SYMPHONIE DER ANGST. Hoe dan ook: Elijah Wood mag zijn vingervlugheid bewijzen als concertpianist in doodsnood.
De Nederlandse titelkeuze benadrukt, waarschijnlijk onbedoeld, nog eens de schatplichtigheid aan Alfred Hitchcock. BLACKMAIL is immers ook de titel van de zwart-witfilm die Hitchcock in 1929 regisseerde. BLACKMAIL anno nu doet vooral denken aan de beroemde concertscène in de Royal Albert Hall uit THE MAN WHO KNEW TOO MUCH (1956). Wachtte het pistool in de coulissen destijds op die éne bekkenslag die het dodelijke schot zou camoufleren, nu houdt een man met een Rochester .47 telescoopgeweer gedurende het hele optreden zijn rode laserpuntje gericht op concertpianist Tom Selznick (Elijah Wood). Op de partituur voor hem is een boodschap in stift gekalkt: “Play one wrong note and you die!”
En die arme Tom was al zo zenuwachtig! Vijf jaar geleden verknalde hij een uitvoering van La Cinquette, een stuk van zijn leermeester Patrick Godureaux. Zijn vrouw, de beroemde actrice Emma Selznick (Kerry Bishé), heeft een comebackconcert georganiseerd; op de oude piano van zijn leermeester, voor vierduizend bezoekers. En nu is er dus iemand, ergens op één van de balkons, die hem tijdens het concert op slinkse manieren laat weten dat Tom, Emma en hun twee leeghoofdige vrienden het zullen bezuren als hij geen foutloze uitvoering verzorgt van La Cinquette. “Now,” sist de mannenstem via een luidsprekertje in zijn oor, “you know the meaning of stage fright.” Die laatste twee woorden vormen samen trouwens ook weer een Hitchcock-titel, maar dat terzijde.
BLACKMAIL, dat lang circuleerde als een onafhankelijk van de studio’s geschreven ‘spec’ script, is een typisch voorbeeld van een high-concept film: een stunt-idee. Scenarist Damien Chazelle bedacht een soort PHONE BOOTH met klassieke pianomuziek. Play or die. Niet verwonderlijk dus dat Rodrigo Cortés, de regisseur van BURIED, de film wel wilde mede-produceren. Regisseur Eugenio Mira is in Spanje al een tijdje actief als regisseur, cameraman, acteur en filmcomponist, maar geen van zijn eerdere speelfilms haalde de lage landen. Het moet gezegd, naast de premisse is het vooral Mira’s flair als regisseur die BLACKMAIL aangenaam maakt om naar te kijken: lange, glijdende camerabewegingen, bijzondere camerastandpunten, een onverwacht split-screen en een scherpe timing. BLACKMAIL kent meer dan genoeg spannende momenten.
Elijah Wood is de enige die écht overtuigend acteert, maar het is helaas vooral dat eerder genoemde script dat de achilleshiel blijkt van de film. Tom kan, terwijl zijn belager beweert iedere beweging te volgen, tóch stiekem sms-en. Hij rent net iets te vaak, in de passages waar het orkest kan doorspelen, het podium af zonder dat de toneelmeester hem vraagt wat er in hemelsnaam aan de hand is. En de man die hem onder schot houdt, kletst teveel en houdt zich niet aan zijn eigen dreigementen. Dat is de keerzijde van high-concept filmmaking: het moet natuurlijk wél kloppen.
Eén ander ding nog leerden Chazelle en Mira van Hitchcock: de MacGuffin. Waarom wordt Tom gechanteerd om La Cinquette helemaal foutloos uit te spelen? Waarom moest de moord in THE MAN WHO KNEW TOO MUCH plaatsvinden in een overvolle Royal Albert Hall ? Bij Hitchcock maal je er niet om. In BLACKMAIL blijft het, ondanks de stijlvolle regie, een beetje knagen.
Di: Dutch Filmworks. (Release NL: 30 juli) Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 29 juli 2014.
