“Al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding.” Wie deze uitspraak heeft bedacht, heeft buiten de special effects van Weta gerekend. DAWN OF THE PLANET OF THE APES ziet er weer prachtig uit.
Het is tien jaar na de gebeurtenissen in RISE OF THE PLANET OF THE APES. Door een virus is het grootste deel van de mensheid overleden, maar de chimpansee Caesar (Andy Serkis) en zijn apenkolonie gedijen juist goed in de bossen. De apen hebben al in geen tijden meer een mens gezien…
Dan stuit een groepje overlevenden per ongeluk op de apenkolonie. Malcolm (Jason Clarke) en zijn reisgenoten zijn op zoek naar een waterkrachtcentrale, die ze nodig hebben om de stroomvoorziening in de nabijgelegen stad weer aan te sluiten. Om daar te komen, moeten ze echter wel door apenterritorium. Caesar sluit een pact met Malcolm, maar de wankele verstandhouding wordt al snel verstoord door een gebrek aan vertrouwen aan beide kanten: “They’re talking apes… with big-ass spears!”
In DAWN draait het meer dan ooit om de apen – en mede door de verbluffende CGI en performance-capture is dat helemaal niet erg. De emoties die de apen op hun gezicht toveren zijn zeer geloofwaardig. Gaandeweg vergeet je dat je naar computeranimaties zit te kijken. De apen worden echte personages, met persoonlijke kenmerken. Andy Serkis, sinds zijn vertolking van Gollum in THE LORD OF THE RINGS erkend expert op het gebied van motion capture, is wederom indrukwekkend als Caesar. Maar ook Toby Kebbell als Koba, de door littekens getekende bonobo die heeft geleerd mensen te haten, toont zich bijzonder vaardig in het na-apen van primaten. Er gaan opnieuw stemmen op voor een Oscarcategorie voor performance-capture.
Gevolg is wel dat de mensen er ietwat bekaaid afkomen. Kreeg het personage van James Franco nog een uitgebreide achtergrond en een dementerende vader mee, waardoor zijn vriendschap met Caesar een echte emotionele lading kreeg, Jason Clarkes Malcolm leren we veel minder goed kennen. Gary Oldmans Dreyfus krijgt nog een beetje achtergrondverhaal mee, maar krijgt verder weinig meer te doen dan toespraken houden.
Naar wens van regisseur Matt Reeves (CLOVERFIELD), die het stokje overnam van Rupert Wyatt, werd maar liefst 85 procent van DAWN op locatie geschoten. MĂ©t 3D-camera’s en inclusief de performance capture, wat normaal gesproken altijd in studio’s plaatsvindt. Deze technologische stap vooruit werpt zijn vruchten af: de CGI en ook de 3D ziet er stukken beter uit dan bij veel andere films. Ook wat betreft de set pieces hebben de makers zichzelf overtroffen. Van een bestorming door gewapende apen te paard tot een duizelingwekkend gevecht op een wankelende toren, de spektakelstukken zijn overdonderend.
DAWN OF THE PLANET OF THE APES heeft alles wat je in een blockbuster wilt zien: sensationele actie, fantastische effecten Ă©n een script met diepgang. En toch… in RISE was het makkelijker om Ă©cht mee te leven, zoals bij dat gevecht om de Golden Gate-brug. Je kon gemakkelijk de kant van de mishandelde apen kiezen. Nu laten beide partijen zich voor aap zetten door domme driftkoppen. Wellicht is dat de boodschap die Reeves en consorten ons willen meegeven. Zoals ook in echte oorlogen vaak het geval is, is de vraag wie het gelijk aan zijn zijde heeft niet eenvoudig meer te beantwoorden. “We zijn helemaal niet anders dan de mensen,” verzucht Caesar tegen het eind. Een fatalistisch inzicht, in goede PLANET OF THE APES-traditie. Het venijn zit hem, zoals altijd, in de (apen)staart.
Di: Warner (Release NL: 17 juli, B: 30 juli 2014) Copyright Lieuwe van Albada. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Gepubliceerd op 16 juli 2014.
