Disney’s gestileerde tekenfilmversie van het sprookje van Doornroosje, SLEEPING BEAUTY (1959), is nog steeds een lust voor het oog. Met de nieuwe bewerking, MALEFICENT, kiest de studio voor live-action en computeranimatie. Én voor een nieuwe, modernere benadering. Is de boze fee wel écht de kwade genius van het verhaal?
De jonge fee Maleficent heeft het in haar sprookjesbos prima naar haar zin. Van een trio gezellig keuvelende elfjes tot de monsterlijke wachtposten aan de rand van het bos, die uit versplinterde boomschors lijken te bestaan – het geveugelde meisje kan met iedereen overweg. Wanneer op een dag mensenkind Stefan uit het aangrenzende koninkrijk haar domein binnendringt, begin het te kriebelen. Ook bij Stefan slaat de vonk over. Niets lijkt een zoetsappig romantisch vervolg van de geschiedenis in de weg te staan.
Maar dan. Zijn ambitie zelf ooit koning te worden voert Stefan ver weg van Maleficent, die met een gebroken hart achterblijft. Jaren gaan voorbij en het doddige wezen krijgt de harde, gebeeldhouwde trekken van Angelina Jolie, waaraan de computer nog een paar puntige jukbeenderen toevoegt. In het koninkrijk verandert Stefan op zijn beurt in lelijkerd Sharlto Copley, letterlijk en figuurlijk. Want Copley heeft niet alleen van huis uit een boeventronie, in zijn nietsontziende, naar macht hongerende volwassen Stefan is geen spoor meer van diens jongere ik te ontdekken. En ineens zitten we dan opgescheept met een verbitterde oude heks en een schurk die om zijn doel (de troon) te bereiken zelfs bereid is om bij zijn oude geliefde de vleugels af te zagen. Op de dag dat het eerste koningskind, Aurora, aan het volk wordt getoond, neemt Maleficent wraak met een vloek. Op haar zestiende verjaardag zal het meisje, na zich te hebben geprikt aan een spinnenwiel, tot eeuwige slaap zijn gedoemd. Alleen een liefdeskus kan haar doen ontwaken.
Terwijl de rol van Stefan in het verhaal steeds onbelangrijker en oppervlakkiger wordt, concentreren de makers zich op de hardvochtige Maleficent die van een afstandje de opgroeiende Aurora (Elle Fanning) observeert. Maar de blijmoedigheid van het kind werkt aanstekelijk en Maleficent begint steeds meer met haar gevoelens te worstelen. Dat ze tussen de bedrijven door niet terugschrikt voor een slachting onder de troepen van de koning, geeft haar personage een aangename ambivalentie. Jammer is alleen dat dit voor de andere personages niet opgaat. Waarom Stefan van een vriendelijke jongeman in een akelige machtswellusteling is veranderd, komen we niet te weten. En Copley is een te beperkt acteur om die omslag op eigen kracht geloofwaardig te kunnen maken. Voor de wél getalenteerde Fanning, die met SUPER 8 en GINGER & ROSA hard werkte aan haar volwassenwording als actrice, is de rol van Aurora een stap terug. Haar gezicht toont door de hele film heen eigenlijk maar één emotie: schaapachtige verwondering.
Blijft over Jolie die, in pikzwart heksentenue en met twee vervaarlijk ogende hoorns op haar hoofd, de verpersoonlijking van het kwaad is. Het is een uitdossing die het op zich niet gemakkelijk maakt enige diepgang, laat staan innerlijke worsteling, te suggereren. En dan is Jolies gezicht ook nog ’s flink door de digitale mangel gehaald. Toch weet ze het hele scala aan emoties – woede, sarcasme, twijfel, vertwijfeling – waar haar personage doorheengaat, zichtbaar en navoelbaar te maken. Het is de redding van de film die op technisch niveau – de samensmelting van live-action en cgi – nagenoeg perfect is, maar Jolies tegenspelers behoorlijk in de kou laat staan.
Di: Disney. BE 28 mei, NL: 29 mei 2014. Copyright: Phil van Tongeren Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 28 mei 2014.
