RECENSIE

The Amazing Spider-Man 2(2014)

In zijn tweede Spider-Man-film concentreert regisseur Marc Webb zich op de relatie tussen Peter Parker en zijn vriendin. De schurken spelen tweede viool. En nog behoorlijk vals ook.

Als Spider-Man slingeren tussen de wolkenkrabbers van de betonnen jungle die New York heet, wie wil dat nu niet? Het is een van de voordelen als je door een radioactieve spin bent gebeten. De lol die Peter Parker daarin heeft, weten de filmmakers overtuigend te visualiseren. Aan het begin van THE AMAZING SPIDER-MAN 2 laat het hij zich van een dak naar beneden vallen om op het laatste moment een webdraad af te schieten en over de menigte op straat te scheren. De camera volgt Spider-Man van dichtbij; soms krijgen we een point of view-shot te zien, zodat je jezelf even in het masker van het Webhoofd waant…

Los van het 3D-effect zijn dit overigens geen nieuwe filmische middelen, want die camerastandpunten werden al gebruikt in de live-action televisieserie uit de jaren zeventig. De scènes zijn  wel erg effectief. Spidey maakt ook bijdehante opmerkingen als hij met misdadigers vecht. Wat dat betreft hebben regisseur Marc Webb en acteur Andrew Garfield de geest van Spider-Man goed gevangen. Voor de rest is deze nieuwe film vooral een kwestie van oude huiswijn in nieuwe zakken. En eerlijk gezegd: we kennen dat smaakje nu wel.

In THE AMAZING SPIDER-MAN 2 ligt de nadruk op de relaties tussen de personages. De romance tussen Peter en Gwen Stacy (Emma Stone) vormt het dramatische hart van de film. Peter Parker wordt verscheurd door zijn liefde voor Gwen en de belofte aan haar vader om uit haar buurt te blijven omdat zijn activiteiten als Spider-Man haar in gevaar kunnen brengen. Iedereen die de strips heeft gelezen, weet hoe waar die woorden kunnen zijn. Garfield en Emma Stone overtuigen als liefdeskoppel. Stone maakt van Gwen een aantrekkelijke en pittige vrouw, die zich niet zo maar even laat vastwebben door haar vriendje wanneer er gevaar dreigt. Sterker: vol overgave treedt ze de dreiging tegemoet. Daar moet je wel voor vallen.

Een andere belangrijke relatie is de vriendschap tussen Peter en Harry Osborn (Dane DeHaan). Het weerzien tussen die twee is een belangrijke opstap naar de volgende film. Hoewel DeHaan Osborn jr. een fris gezicht en een intense persoonlijkheid geeft, voelt deze plotlijn toch als een herhalingsoefening. We hebben het allemaal al in Raimi’s Spider-Man-films gezien. Jammer dat men bij de reboot niet gekozen heeft voor een radicale andere richting. De scènes tussen Peter en zijn tante May (Sally Field) zorgen voor een welkome komische noot. Grappen over het wassen van het Spidey-kostuum zijn ook weer van de partij. Wel jammer dat Garfield bij iedere scène die om emotie vraagt zijn ogen niet droog kan houden. De naam The Amazing Kleenex-Man zou hem beter staan.

Op relationeel vlak mag Webbs derde film goed uit de verf komen, net als bij zijn vorige Spidey-film geldt dat helaas niet voor de bad guys. De karakterisering van Max Dillon (Jamie Foxx) a.k.a. Electro is zelfs gênant te noemen. De sukkelige Dillon wordt zijn hele leven al door anderen genegeerd. Hij heeft het elektriciteitsnet van de stad uitgedokterd, maar wordt door zijn baas en collega’s als sloofje behandeld. Wanneer Spider-Man hem het leven redt, denkt Dillon dat ze meteen dikke maatjes zijn. Thuis voert hij uitvoerige dialogen met zijn denkbeeldige vriend en pakt blij als een kind een verjaardagstaart uit de koelkast die zogenaamd door Spider-Man is gekocht. De scène riep bij ondergetekende plaatsvervangende schaamte op. Wanneer Dillon door een vaag ongeluk elektronische gaven krijgt en bij hem letterlijk de stoppen doorslaan, ziet hij kans om zijn plek in de schijnwerpers op te eisen.

Als Spider-Man-purist kan ik waarderen dat men heeft geprobeerd om Electro, die in de strips nogal eendimensionaal is, menselijker te maken. De filmmakers proberen sympathie voor Electro op te roepen door hem een slachtoffer van de omstandigheden te maken. Eerder lukte die benadering wel in de films van Raimi, waarin Willem Dafoe als de Green Goblin en Alfred Molina als Doctor Octopus gelaagde, getroebleerde personages neerzetten. Jamie Foxx doet zijn best met wat hij aangeleverd krijgt, maar hier schiet het scenario duidelijk tekort. Electro slaat een modderfiguur.

De Rhino heeft een kleine rol in het geheel en is vooral een voorzetje voor de Sinister Six-film die eraan zit te komen. Paul Giamatti zet de schurk neer als een stripfiguur. Dat kan ik het legertje scenaristen dat aan het script schreef nog wel vergeven, want Rhino zorgt vooral voor comic relief. Zijn outfit is, net als het Spider-Man-pak uit de vorige film, echter een belediging voor de stripfans.

Van alle schurken is de verhaallijn met Harry Osborn het meest interessant, al had Dane DeHaan wat mij betreft meer speeltijd mogen hebben. Nu voelt zijn transformatie gehaast. Maar goed, plotgaten moet men ook dit keer weer voor lief nemen. En er moet natuurlijk wat materiaal voor deel drie overblijven.

Het is erg jammer dat de schurken niet goed tot hun recht komen, want een superheld verdient een evenredig krachtige tegenstrever om tot zijn recht te komen. Nu is THE AMAZING SPIDER-MAN 2  vooral een dramatisch verhaal waarin af en toe een kleurrijke, maar niet overtuigende gek opduikt.

Di: Universal (Release B: 16 april, NL: 24 april 2014). Copyright Michael Minneboo. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 23 april 2014.

© Michael Minneboo
21 april 2014
  • Titel
    The Amazing Spider-Man 2
  • Lengte
    142 minuten
  • Regie
    Marc Webb
  • Scenario
    Alex Kurtzman, Roberto Orci, Jeff Pinkner
  • Cast
    Andrew Garfield, Emma Stone, Jamie Foxx
  • Taal
    English
  • Land
    United States
  • Trailer
Meer Sci-Fi
guest
0 Reacties
Inline Feedbacks
View all comments

Ons magazine bevat nóg veel meer.

Word abonnee!

Als je houdt van de genrefilm, is ons magazine echt wat voor jou.
Neem een abonnement en voor slechts 35 euro valt-ie 6x per jaar op je mat.