Kaiju tegen enorme robots. Dan heb je al de helft van het nerdpubliek binnen. Voeg de naam Guillermo del Toro toe en je hebt de rest ook. Er valt veel te zeggen over PACIFIC RIM – en dat ga ik ook doen – maar de belangrijkste vraag zal zijn: ‘En? Is het episch?’ Het antwoord hierop kan simpel blijven: ‘Epischer zal het deze zomer niet worden.’
PACIFIC RIM is een van de weinige blockbusters deze zomer die niet op een bestaand verhaal zijn gebaseerd. Nou ja, niet specifiek tenminste: Del Toro put uit een ruime voorraad inspiratiebronnen, waaronder natuurlijk Japanse Kaiju-films en mecha-anime maar ook de boeken van H.P. Lovecraft en zelfs TOP GUN. Des te verrassender is het dat hij ervoor gekozen heeft om geen oorsprongsverhaal te vertellen: het eerste decennium van de oorlog tussen mensen en Kaiju wordt in een minuut of vijf door een voice-over uit de doeken gedaan. Niet dat je bang hoeft te zijn voor verveling: Del Toro is niet zuinig met de beelden van de imponerende monsters, en je hoeft ook niet lang te wachten op het eerste gevecht tussen de Kaiju en de zogenaamde Jaegers: gigantische robots, door twee personen bestuurd, die de mensheid moeten beschermen.
De gevechten zijn het onbetwiste hoogtepunt van de film. Del Toro regisseert de actie helder, houdt de montage rustig en weet vooral voor afwisseling te zorgen, waardoor de worstelingen geen moment gaan vervelen. Een wapen dat in het grote gevecht in de tweede akte opeens wordt geïntroduceerd, zal de echte geek in zijn of haar handen laten klappen van vreugde. Del Toro vergeet bovendien ook niet om ons regelmatig te herinneren aan de schaal waarop dit allemaal gebeurt: middels een flashback van een van de hoofdpersonen en een scène waarin jutters het karkas van een Kaiju verkennen, weet hij over te brengen hoe enorm en ook hoe gevaarlijk de Kaiju zijn.
Het blijkt alleen iets te duidelijk dat Del Toro veel geïnteresseerder is in zijn vreemd gevormde wezens en ijzeren creaties dan in de mensen die deze laatste besturen. Weliswaar trekt hij een fraai universum rond hen op – waarin het gruis van Kaiju-botten een populair afrodisiacum is en er in Hong Kong een hele wijk is gebouwd rond de botten van een gevallen monster – maar hij weet de hoofdpersonen zelf niet boven het cliché uit te tillen.
Raleigh Becket (Charlie Hunnam) is de standaard-oude rot die als laatste hoop terug wordt geroepen. Mako Mori (Rinko Kikuchi) is de veelbelovende nieuweling die zichzelf dolgraag wil bewijzen. Stacker Pentecost (ja, zo heet hij echt), gespeeld door Idris Elba, is de stoïcijnse commandant. Chuck Hansen (wéér zo’n naam), vertolkt door Robert Kazinski, is een arrogante piloot: de Iceman ten opzichte van Beckets Maverick. Veel meer diepte dan dat krijgen de personages niet. Vooral Hunnam doet weinig met zijn personage. Kikuchi en Elba brengen meer charisma mee, maar krijgen niet bar veel te doen. De comic relief, geleverd door de ruziënde wetenschappers gespeeld door Charlie Day en Burn Gorman, voelt ook overbodig en de dialogen sprankelen nou niet bepaald. Daarbij helpt het niet dat een groot deel daarvan geschreeuwd wordt, zelfs als de gesprekspartner vlakbij staat.
Toch kan al het bovenstaande uiteindelijk niet erg storen. Het is dan wel jammer dat de makers bij één significant vrouwelijk personage zijn gestopt en dat het romantische subplotje zo dun is geschetst dat het beter weggelaten had kunnen worden, maar daar gaat het niet om. Het gaat erom dat je bij de kloppartijen tussen de giganten op het puntje van je stoel zit, en dáár weet Del Toro zeker voor te zorgen.
Distributie: Warner Bros. Release: 18 juli 2013. Copyright: Hedwig van Driel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 16 juli 2013.
