De afgelopen jaren zijn we getrakteerd op zeer goede Scandinavische tv-series als Beck, Wallander en The Killing. MILLENNIUM werd zelfs in drie delen in de bioscoop uitgebracht. Dat waren bijna allemaal misdaadseries. Tijd voor iets anders, moeten de makers van Real Humans hebben gedacht: sciencefiction.
Real Humans speelt zich af in een variant op het heden waarin menselijke robots, hubots, net zo normaal zijn als smartphones. Centraal staat een groep ‘wilde’ hubots. Zij hebben, in tegenstelling tot normale robots, geen eigenaar en beschikken over een eigen wil. Omdat vrije hubots illegaal zijn, moet de groep zich gedeisd houden. Maar als ze betrokken raken bij een dubbele moord, zijn inspecteur Ove en zijn partner Bea ze al gauw op het spoor.
Een andere belangrijke verhaallijn in de serie betreft de beslommeringen van advocate Inger en haar gezin. Als opa’s verzorghubot Odi kapot gaat en Ingers echtgenoot in de hubotwinkel een nieuwe koopt, krijgt hij er gratis een huishoudhubot bij. De komst van de nieuwe hulp zorgt echter voor spanningen binnen het gezin. Tenslotte is er nog de licht ontvlambare Roger. Hij is voorman in een fabriek waar het personeel grotendeels werd vervangen door robots. Als zijn vrouw hem verlaat voor haar goed uitgeruste trainerhubot, sluit hij zich aan bij de Echte Mensen Partij en komt in contact met twee zeer radicale hubothaters.
Voor de doorgewinterde sciencefiction-kijker heeft Real Humans weinig nieuws te bieden. De serie bevat een fiks aantal sciencefictionclichés, zoals de gestoorde geleerde, de psychopathische robot, een geheimzinnige digitale code en de (te) gemakkelijk omzeilbare Asimov-beveiliging (“Gij zult niet liegen en niet doden”). In films en tv-series als A.I.: ARTIFICIAL INTELLIGENCE, I, ROBOT, Star Trek: The Next Generation en de reïncarnatie van Battlestar Galactica werden de centrale thema’s van Real Humans al eerder en ook beter uitgewerkt: Wat is een mens? Wat als een machine gevoelens en een ziel blijkt te hebben? Het is jammer dat men het niet heeft aangedurfd eens een andere weg in te slaan en bijvoorbeeld als uitgangspunt te nemen dat machines altijd machines zullen blijven. Een aanzet daartoe is er overigens wel. Vera, de nieuwe verzorghubot van opa, functioneert perfect en redt hem zelfs een keer het leven, maar echt gezellig is Vera niet. Inger vraagt zich ook af of het niet menselijker is om opa gewoon in huis te nemen en zelf voor hem te zorgen.
De centrale verhaallijn rond de groep vrije hubots is slordig uitgewerkt. Door middel van flashbacks komen we te weten waar de groep vandaan komt en wat hun missie is. Die flashbacks worden echter nogal onsubtiel gepresenteerd – een starende blik gevolgd door white wash beelden – en in veel gevallen kan hetgeen getoond wordt nooit een herinnering zijn. Een aantal belangrijke zaken blijft bovendien onduidelijk. Zo hebben de vrije hubots kennelijk een soortgenoot vooruit gestuurd om het een en ander voor te bereiden. Deze hubot is er in geslaagd een belangrijke maatschappelijke functie te bemachtigen maar hoe, dat wordt nergens uitgelegd en aannemelijk gemaakt. Ook ontstaat er onenigheid binnen de groep over de missie, maar waarom bepaalde personages van gedachten zijn veranderd wordt verder niet uit de doeken gedaan.
Toch is Real Humans geen slechte serie. De cast acteert de sterren van de hemel; van hoofdrol tot edelfigurant. Daarnaast bevat de serie een lekkere dosis satire. Zo ontpopt één van de voortvluchtige hubots zich tot homofoob en blijkt één van de menselijke personages een nieuwe genetisch aangeboren afwijking te hebben, transhumaansexualisme, oftewel een seksuele voorkeur voor hubots. Ook de speciale effecten zijn dik in orde. De hubots en bijbehorende attributen als verpakking, oplaadstations en kleding met sleuf voor de stekker zijn geloofwaardig vormgegeven.
De hardcore sciencefictionfan zal waarschijnlijk snel uitgekeken zijn, maar voor beginners is Real Humans een interessant instapmodel.
Di: Lumière (Release op dvd: 3 december 2012). Copyright Erik van ’t Holt. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 4 december 2012.
