BATTLESHIP is gebaseerd op een klassiek spelletje met pen en papier, maar zeeslagje in de versie van Universal en speelgoedfabrikant Hasbro is helaas TRANSFORMERS all over again.
RIMPAC, ’s werelds grootste marineoefening ieder jaar in juni in de omgeving van Hawaï, loopt dit jaar volkomen uit de hand. Admiraal Shane (Liam Neeson), bevelhebber van de Pacific Fleet; kapitein Yugi Nagata (Tadanobu Asano) van de destroyer Myoko, commanding officer Stone Hopper (Alexander Skarsgard) van de USS John Paul Jones; officier tweede klasse Cora Raikes (Rihanna) en luitenant Alex Hopper (Taylor Kitsch) hebben hun handen vol aan een stel ongemanierde en zeer luidruchtige aliens. Gelukkig krijgen ze hulp van… fysiotherapeute Sam Shane (Brooklyn Dekker) en enkele kreupele of bejaarde oorlogsveteranen?
Het duurt nog betrekkelijk lang voordat die aliens hun lelijke smoel laten zien, trouwens. BATTLESHIP begint met een scène waarin de held van het verhaal, Alex, indruk probeert te maken op de knappe Sam door een chicken burrito te stelen uit de plaatselijke supermarkt (cue: het muziekje uit THE PINK PANTHER). Wanneer broer Stone genoeg heeft van Alex’ wilde haren dwingt hij hem dienst te nemen bij de marine en schakelt de film over op een lange voetbalwedstrijdscène. Popster Rihanna maakt haar opwachting als stoere linksbuiten, we leren dat Sams vader niemand minder is dan admiraal Shane en dat Alex hem niet durft te vragen om zijn dochters hand – maar nog steeds: geen enkele alien aan de horizon.
Stilte voor de storm, natuurlijk, maar het doet je wel twijfelen aan de scherpzinnigheid van deze marineofficieren. Wanneer vijf enorme objecten uit de hemel zijn neergedaald – vier storten er in zee, de andere stort neer op Hong Kong – is er nog steeds iemand die roept: ‘Is dit een oefening?’ Zelfs Alex presteert het om – nadat één van de schepen en broer Shane zijn vergaan onder buitenaards raketvuur – te verklaren: ‘I have a bad feeling about this.’ Toch wordt hij gepromoveerd tot gezagvoerder.
Het is nochtans niet vreselijk ingewikkeld. In zee staan enkele buitenaardse ruimteschepen en ze beschikken zo te zien over dezelfde techniek als Megatron en de zijnen. Ze zijn groot en luidruchtig, doch onzichtbaar op de radar, en brengen in een oogwenk oorlogsschepen tot zinken. Wanneer kapitein Yugi Nagata een methode bedenkt om de vijand toch te kunnen zien naderen, kijken we inderdaad even tegen een rastervelletje aan en worden we herinnerd aan de bescheiden oorsprong van deze zeeslag. Eigenlijk springt de verwijzing naar een ander primitief kinderspelletje meer in het oog: de aliens spuwen vurige en uiterst destructieve triltollen.
Maar is het nou spannend? De ellenlange collage van boordgeschut, ontploffingen, flare en gedonder verdoven de zintuigen bijna twee uur lang, maar niet genoeg om niet te struikelen over de gebrekkige logica, lachwekkende dialogen en het potsierlijke scenario. Dat de USS Missouri, het antieke slagschip waar in september 1945 nog de Japanse overgave werd getekend, weer in actie zal komen laat zich raden, maar op patriottische klanken de krasse knarren van weleer te zien opdraven is ronduit lachwekkend. ‘Eat dust, motherf…’ – oeps! Het blijft een kinderspelletje, dus we zijn ook weer opgescheept met beschaafde, karakterloze en plastic soldaatjes die nooit bloeden.
Het doet je allemaal vooral verlangen naar dat spannende spelletje waarvoor je alleen pen en papier nodig had. H2? BATTLESHIP gezonken!
Di: Universal (B: 11 april, NL: 19 april) Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 19 april 2012.
