RECENSIE

Rubber(2010)

De vreemdste en treffendste uitspraak in RUBBER is zonder twijfel ‘Dit is de eerste keer dat ik mij identificeer met een autoband.’

Daar is geen woord van gelogen: de film van muzikant Quentin Dupieux, beter bekend als Mr. Oizo, is namelijk de allereerste ter wereld over een levende autoband. En niet zo maar eentje, want deze rubberen band heet Robert en verschilt in feite niet eens zo veel van normale mensen, aangezien hij slaapt, drinkt, televisie kijkt, ’s ochtends doucht… en moordt. En dat alles gadegeslagen door een groep toeschouwers die met hun verrekijkers het doen en laten van Robert nauwgezet in de gaten houdt en becommentarieert als een koor in een Griekse tragedie.

Maar voordat Robert in het dorpje een slachtpartij aanricht, trakteert Dupieux de kijker op een merkwaardige proloog waarin de lokale sheriff ons de vraag stelt waarom het buitenaardse wezen in E.T. eigenlijk bruin is. Of waarom we de personages in THE TEXAS CHAIN SAW MASSACRE nooit naar de w.c. zien gaan. Zijn antwoord: geen enkele reden. De man vervolgt zijn monoloog met de droge constatering dat RUBBER een hommage is aan deze veelgebruikte stijlfiguur, en er dus dingen zullen gebeuren die onverklaard zullen blijven. Door de kijker meteen aan het begin direct aan te spreken, doorbreekt de film doelbewust de zogenaamde vierde wand en ontneemt Dupieux de kijker de illusie die het medium doorgaans biedt. Oftewel: hij zet de deur wagenwijd open voor iedere mogelijke nonsens en zotteklap.

De prettig ontregelende invloed van de proloog maakt dat we klakkeloos aanvaarden dat een doodnormale autoband zich loswrikt uit het dorre woestijnzand en zijn agressie botviert op een lege plastic fles, een schorpioen, een vogel en een schattig konijntje. En als je met je eigen ogen – en met die van die toeschouwers – ziet hoe een autoband met zijn psychokinetische krachten een konijn opblaast, dan is het nog maar een kleine stap om te geloven dat hij in zijn luie stoel televisie kijkt en ’s ochtends lekker onder de douche rolt alvorens aan een nieuwe dag te beginnen vol exploderende hoofden.

Er is geen enkele film zoals RUBBER, en die zal er ook wel nooit meer komen. Dupieux tekende voor zowel de regie als de montage, muziek, het scenario en het camerawerk, en dat betaalt zich dubbel en dwars uit, want hij heeft geen enkele concessie hoeven doen aan zijn originele en bizarre vondst. Dat het idee van een moordende autoband niet rijk genoeg is voor een volledige speelfilmlengte en misschien beter bij een korte film past, blijkt wanneer Dupieux na een uur zo’n beetje alle mogelijkheden van zijn uitgangspunt heeft verkend en de verveling lichtelijk toeslaat. Maar dat doet weinig af aan het plezier dat van rubber afstraalt op de avontuurlijk ingestelde genrefilmkijker.

Di: Kolmio (Release op dvd: 28 augustus 2011). Copyright Ronald Simons. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 18 januari 2012.

© Ronald Simons
17 januari 2012
  • Titel
    Rubber
  • Lengte
    82 minuten
  • Regie
    Quentin Dupieux
  • Scenario
    Quentin Dupieux
  • Cast
    Stephen Spinella, Roxane Mesquida, Wings Hauser
  • Taal
    English
  • Land
    France
  • Trailer
Meer FantasyMeer Horror
guest
0 Reacties
Inline Feedbacks
View all comments

Ons magazine bevat nóg veel meer.

Word abonnee!

Als je houdt van de genrefilm, is ons magazine echt wat voor jou.
Neem een abonnement en voor slechts 35 euro valt-ie 6x per jaar op je mat.