Weg uit het oorlogsgeweld in Irak en in plaats daarvan mountainbiken door de geruststellende eenzaamheid van een nog onbevlekt Europees berggebied: soldaat David weet precies waarnaar hij verlangt. De eerste beelden van SHADOW tonen een prachtig landschap met een fietsende David. Tijdens een confrontatie in een bergcafé met twee brute jagers wordt bovendien de prachtige Angeline geïntroduceerd. Zoals haar naam al suggereert, ziet ze er buitengewoon engelachtig uit…
Als ‘s nachts de tent van David (Jake Muxworthy) het ravijn in waait, staat deze aantrekkelijke jonge vrouw (Karina Testa) achter hem. Mét eigen tent en mountainbike. Een romance kan natuurlijk niet uitblijven. Als ze lieflijk wild in de bergen behoeden voor een dodelijk schot uit het geweer van de jagers (Chris Coppola en Ottaviano Blitch), volgt een kat-en-muisspel. Dat spel krijgt een extra dimensie vanwege een legende over oorlogsmisdaden die in het verleden zijn begaan in de beboste bergpas die ‘De Schaduw’ wordt genoemd.
Tot zover is de opzet schematisch, het script simplistisch, zijn de personages karikaturaal en werkt de krampachtige spanningsopbouw voornamelijk op de lachspieren. Maar het eigene van SHADOW zit ‘m in het vervolg. Mortis, een halfblote freak (fascinerende rol van Nuot Arquint) die nóg magerder is dan Christian Bale in THE MACHINIST, neemt de drie mannen gevangen. Van Angeline horen we alleen nog zo af en toe een schreeuw. De martelingen die volgen, vinden plaats in onderaardse krochten. In kamers, op oude filmcassettes en op foto’s aan de muren treffen we verwijzingen naar de Tweede Wereldoorlog, Stalin, Bush en andere misdadigers tegen de mensheid.
Als Mortis dan ook nog begerig aan de trippad Bufo Alvarius begint te likken, weet je dat je je schrap kunt zetten. Als psychedelische Magere Hein begaat hij de ene gruwel na de andere, culminerend in zwarte capes en wiedende seizen, nachtmerries die zich verwarren met de werkelijkheid en uiteindelijk een moment van epifanie.
SHADOW van regisseur én popmuzikant Federico Zampaglione is rijk aan symboliek en gaat op een intrigerende manier om met het concept ‘oorlogsmisdadiger’. Dat heeft potentie – maar vooral op papier. Spijtig genoeg ontdoet de karikaturale opening SHADOW van zijn rafelrandje. De macabere momenten – bedoeld om de handen voor de ogen te slaan – leiden hoogstens tot schouderophalen. Waarom dan toch 3 schedeltjes? Vanwege het mooie camerawerk, de muziek, de old school special effects (de hele film bevat welgeteld één computeranimatie) en de acteerprestatie van Nuot Arquint. En de extra’s op de dvd? Een fotogalerij, de trailer en een aardige, twintig minuten durende ‘making of’.
Di: Kolmio Media (NL: 27 oktober). Copyright Joep van Loon. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 31 oktober 2011.
