Een paar jaar terug regisseerde George Romero een commercial voor het videospelletje Resident Evil. Toen er plannen waren voor een speelfilm, gebaseerd op hetzelfde spel, mocht Romero dan ook als eerste met een scenario aan de slag. Maar na zes versies werd de zombie king door de Duitse productiemaatschappij Constantin aan de kant geschoven; naar verluidt omdat Romero de zaken een tikkeltje te eigengereid aanpakte.
Enter Paul Anderson (MORTAL KOMBAT, EVENT HORIZON), een regisseur met beduidend minder noten op zijn zang. Anderson bedacht het concept van een prequel op het eerste Resident Evil-spel en zo krijgen we in de redelijk enerverende openingsscène van de film te zien hoe de zombies uit het spel ontstaan zijn. Een vrijgekomen virus verspreidt zich door een uitgestrekt ondergronds complex en doodt (voorlopig) alle aanwezigen. Vervolgens wordt de hoofdpersoon geintroduceerd, de lange blondine Alice (Jovovich) die wakker schrikt in een villa en zich niet meer kan herinneren hoe ze daar is beland. Voordat Alice goed en wel op de been is, valt een zwaarbewapend SWAT-team de villa binnen en wordt onze heldin in een spannend rood jurkje meegevoerd naar het centrum van de giframp, waar zombies, hellehonden en een genetisch gemuteerde figuur genaamd The Licker om de zoveel minuten opduiken om de cast uit te dunnen. Het enige mysterie dat de film dan nog te bieden heeft, is het gat in Alice’ geheugen.
Dat de zombies regelrecht uit Romero’s DAY OF THE DEAD lijken ontsnapt is niet verwonderlijk; het spel zelf is daar al een rip-off van. Ook de ALIEN-connectie ligt voor de hand en wordt door de regisseur grif toegegeven. Maar doet het er wat toe? RESIDENT EVIL pretendeert niet meer te zijn dan het equivalent van een spel dat zijn deelnemers onophoudelijk langs dodelijke valkuilen en obstakels voert. Houd het tempo moordend, luidt dan het devies, en besteed vooral niet veel aandacht aan je personages; er hoeft er tenslotte maar één uit deze high-tech hel te ontsnappen. Anderson speelt het spel volgens de regels, af en toe gehinderd door goedkoop ogende cgi. Maar zelfs dat geldt in de context van deze low brow-horrorpulp nauwelijks als een bezwaar.
Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #55, zomer 2002.
