Wie de pech heeft in het jaar 2037 nog op aarde te vertoeven doet er goed aan zich via het computerprogramma Infinisynth naar een ideale droomwereld te verplaatsen; het leven zelf is immers maar een saaie boel.
De door het programma verstrekte surrogaat-emoties kunnen de jonge, levenslustige Judy echter niet meer bekoren en op zekere dag besluit ze een kijkje te gaan nemen in de als levensgevaarlijk bekend staande ‘bovenwereld’. Daar wacht haar een nacht in de armen van stoere bink Stover (Campbell), maar ook gevangenschap in de spelonken van de crawlers, monsterlijke wezens die naar resten van een oude beschaving delven. Judy weet te ontsnappen, verliest Stover, hervindt haar vader (Scrimm) en keert terug naar de wereld van Infinisynth, zij het niet als passieve consumente maar als system operator.
Alsof de situering in een kaalgeslagen postnucleair landschap nog niet voldoende besparing had opgeleverd, werd de regisseur ook nog eens afgescheept met een partij afgeprijsd bordkarton en een teiltje overjarige latex. Dat is jammer, want het scenario wringt zich inventief in bochten die je in dit soort ramsjwerk zelden tegenkomt. Zie het merkwaardige, haast filosofische slot, dat happy noch sad te noemen is. MINDWARP werd gemaakt onder het toeziend oog van Fangoria Films, de filmproduktietak van het vermaarde tijdschrift dat zoveel voor het aanzien van special make-up artists heeft gedaan. Des te spijtiger dat juist wat dat laatste betreft naar het niveau van een feestartikelen-winkel moest worden afgedaald.
Copyright Steef de Koning. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #5, februari 1993.
