Ergens halverwege de film merkt iemand op: ‘The hand that rocks the cradle is the hand that rules the world.’ De zwangere Claire Bartel (Sciorra) ondervindt de waarheid van die uitspraak aan den lijve wanneer haar model-gezin ten onder dreigt te gaan aan de duivelse machinaties van de ogenschijnlijk sympathieke oppas Peyton Flanders (De Mornay).
Het begint met vluchtige irritaties en eindigt in een bloederige en voor sommige betrokkenen dodelijke territorium-strijd, precies zoals het een burgerlijk griezelsprookje betaamt. Het decor van THE HAND THAT ROCKS THE CRADLE is zo’n ultra-cleane villawijk waarin ook de horror van THE STEPFATHER uitstekend wist te gedijen. Zelfs in hun thematiek – een verknipte geest wanhopig op zoek naar het ideale gezin – komen beide films overeen.
Dat regisseur Hanson rustig de tijd neemt om spanning op te bouwen kwam hem hier en daar op het verwijt van traagheid te staan. Wie niet gevoelig is voor de stap-voor-stap-strategie waarmee Hanson en scenarioschrijfster Silver ieder voorwerp, ieder alledaags voorval met onheil doordrenken, zal binnen korte tijd inderdaad onrustig op zijn stoel heen en weer beginnen te schuiven. Wie wel geduld kan opbrengen voor deze werkwijze wordt voor zijn geduld vorstelijk beloond. Zelden ontvouwde een plot zich mechanischer, maar zelden ook grepen de raderen die de boel aan de gang houden soepeler in elkaar. Soms kan voorspelbaarheid dus een deugd zijn.
Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #1, juni 1992.
