Telkens wanneer regisseur Paul Anderson zijn publiek even wil wakker schudden, draait hij de volumeknop op tien. Niet echt subtiel dus. Maar Anderson (MORTAL KOMBAT) zit dan ook met een probleem. Te beginnen met de plot zelf graait EVENT HORIZON naar hartelust in de grabbelton van horror-sjablonen die de SF-film zich sinds ALIEN heeft toeggeëigend.
De crew van de Lewis and Clark, een reddingsvaartuig voor intergalactisch gebruik, neemt anno 2047 een kijkje op het ruimteschip Event Horizon, dat zeven jaar eerder in een zwart gat verdween en pas onlangs weer opdook. De oorspronkelijke bemanning blijkt in rook opgelost, met achterlating van de nodige bad vibes en flarden van een videologboek, die een bloedbad suggereren waar sinistere types als markies De Sade en Pinhead de inspiratie voor lijken te hebben aangedragen. Nadat hun eigen transportmiddel bij een explosie averij heeft opgelopen, zijn de opvarenden van de Lewis and Clark genoodzaakt hun verblijf op het doemschip te verlengen. En dat terwijl er – uiteraard – maar een beperkte hoeveelheid schone zuurstof voorradig is.
Eerlijkheidshalve moet worden opgemerkt dat Anderson en scenarist Eisner aan de overbekende gegevens ook iets nieuws toevoegen. In plaats van met de gebruikelijke kwijlende gedrochten worden de personages in levensechte hallucinaties geconfronteerd met de demonen die in hun eigen hoofd rondspoken. Captain Miller (Fishburne) komt oog in oog te staan met de half verbrande kameraad die hij ooit achterliet op het slagveld; Dr. Weir (Neill) wordt bezocht door zijn overleden vrouw, en technicus Peters (Quinlan) stuit op het schijnbaar levenloze lichaam van haar op Aarde achtergebleven zoon.
Op papier zag het er misschien intrigerend uit, in de uitvoering levert de symbiose van SF en spookhuis-horror weinig opzienbarends op. Daarvoor grijpt Anderson te gretig terug op voor de hand liggende schokeffecten, terwijl zijn vlakke, zeg maar non-existente, acteurs-regie verhindert dat de psychische nood van Miller c.s. tot het hart van de toeschouwer doordringt. En wordt het niet eens tijd om production designers die klakkeloos teruggrijpen op H.R. Giger’s pionierswerk voor ALIEN krachtig tot de orde te roepen?.
Copyright Steef de Koning. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #33, december 1997/februari 1998.
