Vijf jaar geleden zorgde Guillermo del Toro voor een lichtpuntje in een donkere zomer vol saaie, generieke, voorspelbare blockbusters – met een generieke, voorspelbare blockbuster die niet saai was. Het vervolg mist de liefdevolle uitvoering die de clichés in het eerste deel acceptabel maakte.
Het goede nieuws: Raleigh (Charlie Hunnam), de doodsaaie protagonist van PACIFIC RIM uit 2013, keert niet terug. In zijn plaats zien we de veel charistmatischer John Boyega als Jake Pentecost. De zoon van Stacker Pentecost (Idris Elba), de militaire held die zich in deel één opofferde om de apocalyps te annuleren. Maar Jake is niet zijn vader. Dat zegt hij in de voice-over aan het begin, en daarna nog een paar keer, zodat we begrijpen dat zijn onvermijdelijke groei tot een held heel wat zal vergen.
Jakes generatie werd geboren tijdens een oorlog. Kaiju – grote monsters – vielen de wereld aan en werden uiteindelijk verslagen door Jaegers: robots die zo groot en complex zijn dat ze door twee mensen tegelijk bestuurd moeten worden. Dat zagen we dus in het eerste deel. Het begin van PACIFIC RIM: UPRISING komt met een aardig gegeven: sommige rijke buurten die tijdens de veldslagen grotendeels in puin zijn gelegd, zijn de moeite niet waard om weer op te bouwen, omdat de bewoners elders een huis gevonden hebben. En dus worden de villa’s die nog overeind staan gekraakt. Veel van de bewoners verdienen hun brood door materiaal te stelen van Jaeger-schroothopen. Waaronder Jake.
Op de vlucht voor de politie ontmoet hij Amara (Cailee Spaeny), een tiener die haar eigen Jaegertje heeft gebouwd. De politie arresteert beiden, en om te snel uitgelegde redenen komen ze terecht in het leger. Daar ontmoeten we archetypes als de kille bitch, Viktoria (Ivana Sakhno), de arrogante lul, Nate (Scott Eastwood) en het stoere knappe meisje waar Jake en lul om vechten, Jules (Adria Arjano). Het enige originele aan de ontwikkelingen is dat Jules onopvallend uit de film verdwijnt en het romantische subplot zonder conclusie blijft – net als in het eerste deel krijgt de held niet het meisje. En waarom ook wel?
Ook net als het origineel: de nadruk op teamwork. In de traditionele blockbuster verslaat een enkele held het kwaad. Tegenwoordig zien we steeds vaker grote actiefilms waarin het juist de samenwerking tussen mensen met verschillende talenten is die de wereld redt: STAR WARS: EPISODE VIII – THE LAST JEDI, MAD MAX: FURY ROAD, , BLACK PANTHER. PACIFIC RIM was er ook zo een, en dat gegeven houdt het vervolg in stand. Naast de soldaten spelen ook wetenschappers Gottlieb (Burn Gorman) en Newt (Charlie Day) een belangrijke rol – en net als in het eerste deel is de rol van Newt het interessantste. Hij had eigenlijk de protagonist moeten zijn.
Debuterend regisseur Stephen DeKnigtht is niet goed in traditionele vechtscènes. Als mensen op de vuist gaan wordt steevast om de klappen heen gesneden: gebruikelijk in matige actiefilms, omdat de stunts dan een stuk sneller opgenomen kunnen worden. Maar gelukkig zijn de meeste gevechten niet tussen mensen, maar tussen robots en monsters, en met digitale actiescènes kan DeKnight wel uit de voeten. Hij laat de camera lekker zwieren om de knokpartijen en instortende gebouwen. De CGI is dik in orde waar het Kaiju en Jaegers betreft. Gaat het echter om achtergronden en details – rondvliegend puin, vogels – dan heeft het VFX-team duidelijk minder haar best gedaan.
Groter probleem zijn de kleuren. Waar Del Toro’s film een vrolijk, bij vlagen betoverend pallet had, is UPRISING zo grijs als een Marvelfilm van drie jaar geleden. Waar zijn de felle kleuren en diepe zwarten? Pas als zwart afwezig is, gaat opvallen hoe belangrijk die factor is om de kleuren te laten springen. Contrast zorgt bovendien voor diepte. 3D of niet, UPRISING is hartstikke plat. Dat gebrek blijft storen, hoe leuk gechoreografeerd sommige momenten ook zijn. Wat houden we dan over? Een degelijk verhaal met hoog tempo, netjes onder de twee uur en snel vergeten.
Distributeur: Universal. Release NL en BE: 22 maart 2018. Copyright Julius Koetsier. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 22 maart 2018.
