THE AUTOPSY OF JANE DOE is een prima horrorfilm, maar vliegt uit de rails als er teveel wordt uitgelegd.
Een vader, Tommy (Brian Cox), en een zoon, Austin (Emile Hirsch), runnen samen het lokale crematorium/mortuarium. Beiden zijn lijkschouwer. Op een donkere, stormachtige avond wordt een jong meisje binnengebracht. Ze werd half opgegraven (of half begraven?) gevonden in de kelder van een huis waarvan alle inwonenden op gruwelijke wijze zijn omgekomen. Het lichaam van het meisje is nog puntgaaf en toch is ze dood. Aan vader en zoon om te ontdekken waarom.
Regisseur André Øvredal, bekend van THE TROLL HUNTER, weet ook in deze film de sfeer weer goed neer te zetten. De lijkschouwer zit in de kelder van een oud Amerikaans gotisch farmhouse. Je weet wel, zo eentje als op dit schilderij. Het is gelijk duidelijk dat je makkelijk gevangen zit als er iets in die kelder gebeurt. Er zijn veel kleine kamertjes en kantoortjes. Genoeg plekken om je te verstoppen. Aan het begin van de autopsie trekt papa-lijkschouwer Jane’s melkige ogen open en die liggen je de hele film aan te staren. Oftewel: de fundering van een beklemmend, bloedstollend verhaal is goed aangelegd.
Maar de plot verpest een boel. THE AUTOPSY OF JANE DOE wil op het laatste moment toch nog wat uitleg in het verhaal brengen, maar daar gaat de film juist de mist in. Uiteraard blijkt uiteindelijk dat er meer aan de hand is met Jane Doe. Wat ze eigenlijk is, blijkt pas vrij laat, dus ik zal daar niks over zeggen. Het komt erop neer dat ze wraak wil voor wat haar is aangedaan – wat een verrassing. Dus doet ze anderen hetzelfde aan wat haar aangedaan is, waardoor haar eigen wonden kunnen genezen. Maar nadat iemand inderdaad zo is doodgegaan komen al haar verwondingen opeens weer terug. Wat was dan de bedoeling van die marteling? Alleen maar wraak? Maar wat is het punt van je wraak als je er zelf niet op vooruit gaat?
Bovendien komen de heren al gauw tot de conclusie dat alles gebeurt omdat ze dichtbij ‘iets’ komen, maar vervolgens denken ze dat op te lossen is door juÃst achter dat ‘iets’ te komen. Want dan zou ze wel stoppen. Wat dat ‘iets’ moet zijn, is en blijft totaal onduidelijk.
Gelukkig is deze poging tot plotuitleg maar een klein deel van het verhaal. De autopsie levert genoeg gore op, maar het wordt op een heel feitelijke manier gebracht. Laten we het zo zeggen: ze hadden het totaal kunnen uitmelken en er een HOSTEL-achtig gorefest van kunnen maken. Maar juist die koelbloedige omgang met het snijden, villen en verwijderen van organen zorgt voor een huiveringwekkende kalmte.
Distributie: Three Lines Pictures. Release: 17 november 2017. Copyright Carlijn Kruidhof. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 4 november 2017.
